უდანაშაულო დამნაშავე (სრულად)

გვერდით მომიჯდა და ჩამეხუტა. თავი გულზე მივადე და ცრემლებმა იმატეს. ზუსტად არ ვიცი რამდენი ხანი ვისხედით ასე, მაგრამ ნელ-ნელა დავმშვიდდი, სუნთქვა გამიმარტივდა და ცრემლებიც შეწყდა. ვგრძნობდი, რომ მის გვერდით არაფერი

ორი ღამე (თავი 15)

რომში ყოფნა მამაკცის ფილოსფიური იდეებისკენ მიდრეკილებას უფრო ამძაფრებდა-მე ვემხრობი იმ აზრს, რომ სამყარო საათის მექანიზმივით გამართული, მოწესრიგებულ ნაწილაკთა ერთობლიობაა და რომ მასში შემთხვევითად

სამოდელო სააგენტო 5 თავი

რა იყო ეხლა ეს! მაგას გონია ყველა ქალს ხელთ ჩაიგდებს? ცდები მაი დიარ ცოტნე ეს არ გამოგიბა. ეხლა წარმომიდგენია როგორ დამცინის და როგორ ზეიმობს რომ მე ასეთი გულობრყვილო აღვმოცნდი და ასე მარტივად ცამიგდო ხელში.

იქნებ ოდესმე! ნაწილი ორი (სრულად)

ჯერ კიდევ ვერ ვიაზრებდი რა ხდებოდა ჩემ გარშემო... ყველაფერი ზედმეტად არარეალური და აფსურდული იყო, ზუსტად ვიცოდი , რომ ეს არ იყო სიზმარი, მაგრამ არც რეალობას გავდა... არასდროს მიოცნებია ზღაპრულ სიყვარულზე,

მექალთანე თავი 11 (დასასრული)

მოსაცდელში დავდიოდი გიჟივით, ღმერთს ვთხოვდი ყველაფერი კარგად და მალე დამთავრებულიყო. ნინიმ ყველას დაურეკა და დილის 5 საათზე საავადმყოფო აივსო ხალხით. სადღაც 1 საათში ექიმი გამოვიდა და გვახარა რომ პატარა გოგო

ნაკვალევი (13-14 თავები)

არის საქმე. რომელსაც მხოლოდ მოვალეობის გამო ასრულებ, და არის როცა გულით გიყვარს და მტელი შენი არსებით იცლები. საბედნიეროდ ჩვენ სწორედ მეორე კატეგორიას ვეკუთვნოდით. დილით ერთად მივდიოდით, საღამოს გვიან

-სიყვარული? ეს ენით აუღწერელი რამ არის!

-ჩვენ ჩამოვიტანეთ რაღაცები..სახლში მივედით უცებ გავაკეთეთ რაღაცები და სუფრა გავშალეათ ბიჭბმა დავლიოთო ჩვენც მეტი რა გვინოდადა?ყველამ დავილეთ,გავიცანით ერთმანეთი საკმაოდ კარგი შთაბეჭდილება დატოვეს ჩემში.

მექალთანე თავი 10

სახლში სუფრა დაგვხვდა გაშლილი, დიტოც ჩვენთან იყო, რძალი კარგად უნდა გავიცნოო, საკმაოდ მშვიდად და სასიამოვნოდ ჩაიარა მთელმა დღემ, საღამოს როცა ქალები მაგიდას ალაგებდნენ თათას ხელი მოვკიდე და ოთახში წავიყვანე: - შენ ჩემთან ყოფნა გაქ მოსჯილი, როგორმე

ბოლო ამოსუნთქვა!

- ცოტახნით - აგრძელებდა იგი - შემოდგომის ჰაერი მჭირდება, გემუდარები, ნუ გეშინია არაფერი მოხდება, მე კარგად ვარ - მიუახლოვდა დედამისს და ხელები მოხვია წელზე - დამრთე ნება, სულ ცოტახნით, ისედაც მოვწყდი სამყაროს - უთხრა თვალებამღვრეულმა.

რა ავირჩიო სიკვდილი თუ სიცოცხლე?(თავი 22)

ზღურბლზე მდგარ ცოტნეს მივაშტერდი. ემოციების ქარიშხალმა ხელი დამრია. აქამდე სადღაც გამოკეტილი ჩემი გრძნობები და ემოციები ამომიტივტივდა. ცოტნეს დანახვამდე, ჩემთვის სულ ერთი იყო რას გამიკეთებდა ლადო. თუნდაც მოვეკალი, არ მადარდებდა. მოვედი ლანასთვის,