მომავალ წელს ღრუბლებში ვიფრენ... (2 ნაწილი)

9 საათთან ერთად ნერვიულობაც მიახლოვდებოდა. ვიდექი სახლის წინ გარეთ, გავყურებდი გზას და თან თითებს ვიტკაცუნებდი მღელვარებისგან. მე და ბაბიმ ერთად წასვლა გადავწყვიტეთ, რადგან ეს ჩემი პირველი საღამო იყო "მათ" წვეულებაზე. ჯონი მარტო გაუშვა და ჩვენ ჩემი

პირადი დღიურებიდან : ბედნიერების ოთხი საფეხური

არსებობს უსასრულო სივრცე ადამიანის გონებაში, სადაც ის აღმართავს ათასობით ცათამბჯენს და ინახავს მათში მოგონებებს. შეიძლება ითქვას, რომ ადამიანებს უსასრულო მეხსიერების ბარათი გვავს, მაგრამ ზოგჯერ მათ ვკარგავთ და უხერხულ სიტუაციებში ვვარდებით. „ -

შემთხვევითობა არ არსებობს (1)

როცა თვალები გაახილა მიხვდა, რომ თავისი კუთვნილი სკამიდან მეორე სკამისკენ იყო გადახრილი და ვიღაცის მხარზე ედო თავი. დაფეთებულმა წამოჰყო თავი. ძლიერი და დაკუნთული მხრებიდან მზერა ნელ-ნელა სახისკენ წაიღო და გაოგნებული დარჩა როცა ნაცრისფერ, ლამაზ

შეშლილი მეგობრები(დასასრული)

დედამ მალევე გაიღვიძა ვატყობდი არ სჯეროდა ის რაც მოვუყევით. შემდეგ იყო ჩემი ბედნიერების ხუთი თვე,ზღაპარი რომელსაც ვერასდროს დავივიწყებ თუმცა ამ რამდენიმე თვეში უსიამოვნო დღეებიც ერია.ჩემი ოცნებები ასრულდა ჩემი თეთრ ცხენზე ამხედრებული პრინცი ლუკა

სულის ვარდო! (2)

,,დღესაც შვიდი გაკვეთილი... რა უბედურებაა აღარ შემიძლია რაა. კიდევ კარგი ერთი გაკვეთილიღა დამრჩა, თორემ აქედან გამასვენებდნენ"-დასვენებაზე ფიქრობდა ნენე. კეტებზე დაიხედა, ჰმმ... თურმე თასმა შესაკვრელი მქონია სკამზეიჯდა და თან იკრავდა თასმას როცა

ბედნიერების გზა (სრულად)

ადგილზე გახევებული იდგა და თვალებდაჭყეტილი მისჩერებოდა მის წინ ატუზულ მომღიმარ მამაკაცს.....-არა რა ისევ მარწყვის ჭამა აჯობებდა შენს კოცნას-დამპლურად გაუღიმა გოგონას და შემოსასვლელშივე გააკითხა სახლში შემოსულ ნანას,რომ სამზარეულოში პარკების გატანაში

ლურჯი მოგონებები (ნაწილი მეორე, თავი VIII)

გოგონა არ ინძრეოდა. საბოლოოდ თავი ორივე ხელში ჩარგო და აქვითინდა. ზურა მანქანიდან გადავიდა და სიგარეტს მოუკიდა. მარიამს ზედაც არ უყურებდა. საბოლოოდ როცა ჩაამთავრა მანქანას მოუარა და კარბეი გაუხსნა გოგონას. - გადმოდი. - ურეაქციოდ უთხრა, მარიამი არც

სიმდიდრე თუ ბედნიერება 4

ოთახში წამოწოლილი ველოდებოდი ნატას მოსვლას, 4 საათზე როგორც იქნა ეღირსა მოსვლა, ვიცი დაღლილი იქნებოდა მაგრამ მაღაზიაში უნდა წამომყოლოდა. სამზარეულოში ჩავედი საჭმელი მივირთვი ნატაც იქ იყო ყავას სვავდა -დაღლილი ხარ?.- ნელ-ნელაა ვაპარებდი -კი ცოტა და

იყავი აზარტული 10

დაღლილობამ, ტკივილმა და სხვა ფაქტორებმა იმოქმედა და თვალები დამეხუჭა. -ბაია! კარგად ხარ? მიყვარხარ ბაია!-დადიანის შემზარავმა ყვირილმაც ვერ გამოიღო შედეგი. მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მინდოდა მისთვის ხმა გამეცა, ვერაფერს გავხდი. სიმსუბუქე ვიგრძენი

გიჟი გოგონას ისტორია…11

ამ ამბის შემდეგ ერთი თვე გავიდა... გიო როგორ არ ცდილობდა ენახა მია, მაგრამ უშედეგოდ... მია ყოველთვის თავს არიდებდა... თითქოს დარწმუნებული არ იყო თავის გრძნობებში...-ნინუცი-რა იყო მიმი? რა ხმა გაქვს? რა მოგივიდა? ტირი? -მოდით ჩემთან...-ეს თქვა და