ბარიერი. -19-

-ყველაფერი ძალიან კარგად იცოდი, ჩემი გამწარება გინდოდა. -აქ უკვე წამოვენთე და ვეღარ მოვუთმინე.

უსახელო (თავი 5)

გავიდა ერთი კვირა. დემე აღარ გამოჩენილა. პირველი ორიდღე ველოდი როდის გააჩერებდა მის შავ მანქანას ჩემი მანქანის გვერდით. შემდეგ დამავიწყდა. აი ასე უბრალოდ. ვინმეს რომ ეკითხა დემე აღარ გამოჩენილაო ვეტყოდი ეგ ვინ არისთქო, ისე ვიყავი უკვე სამსახურის

არ გადამეჩვიო (ნაწილი 4)

დღეები გადიოდა ის ქალბატონი კი თავის ბოღმას ისევ და ისევ ანთხევდა ჩვენზეეეე ყველაფერს აკეთებდა რომ ეჩვიი გაეჩინა მაგრამ მადლობა ღმერთს გასარკვევი გაირკვა და აღმოჩნდა რომ ჩემი დემე სულაც არ მატყუებს და თვითონაც ბოღმის მსხვერპლია. -პატარა რას შვრები

ისევ შემიყვარე (2)

ცხოვრება თიტქოს უფრო უკეთესი გახდა,ტკივილიც ნელ-ნელა ქრებოდა,თუმცა ვიცოდი ნიკას ერთი სიტყვა და გამოხედვა საკმარისი იქნებოდა ჩემი გულის ასაჩქროლებლად.ჩემი დაალეკოს მიმოწერა კი უსასრულოდ გრძელდებოდა, შემდე უკვე ტელეფონზეც გადავედით. ახალ წელს

მწერლის ღამეები(თავი7)

მანქანაში საქონელივით შეჭეჭყა ქალი და კარები ჩაკეტა. -მირანდა შენი დედაც..-გაღიზიანებულმა მოიკიდა ხელი ლოყაზე და ქალის ფრჩხილების ნამუშევარი რიგიანად შეაფასა..-რა ნაგავი ხარ!..-უკვე საუბრის ტონიც შეიცვალა და მისუსტებულ ქალს მხარზე ხელი მოუჭირა.

მომავალ წელს ღრუბლებში ვიფრენ... (3 ნაწილი)

დაგვიანებით არასოდეს და არსად დამიგვიანია, ყოველთვის პუნქტუალური ვიყავი, მოწესრიგებული, საიმედო, საქმეს და სწავლას არასოდეს ვუღალატებდი. ლექციაზეც 10-მდე მივედი და სანამ ყველა

ისევ შემიყვარე (1)

გავუთიშე და დილამდე ვტიროდი.მომდევნო დღეებიც ასე გრძელდებოდა,ლიკა და თაკო მამაშვიდებდნენ,ალბათ მართლა რამე შარშიაო თორემ ხომიცი როგორ უყვარხარო,საშინელი დეპრესია დამეწყო,ამ ყველაფერს კი ფინალური გამოცდებიც დაემატა,ნერვები აღარ მქონდა.ყველაფერი

სულის ვარდო! (3)

ამდენი კბენისა და კინკლაობის შემდეგ ძკივს მიაღწიეს ნენესა და ლომისას სახლში. ნენემ ეგრევე შეხსნა სახლის კარები და ჩანთა იქვე მიაგდო. ლომისა მისაღებში იყო დივანზე წამოკოტრიალებული და ტელევიზორს მისჩერებოდა. ნენე უცებ გაექანა და სიცილით ზევიდან დაახტა

შემთხვევითობა არ არსებობს (2)

თვალდახუჭული ლივლივებდა , როცა უეცრად ფეხში ვიღაცამ ჩაავლო და ფსკერისკენ ჩაათრია. მარიამს შიშისგან და მოულოდნელობისაგან კინაღამ გული გაუსკდა. პანიკამ მოიცვა. ეგონა რომ მოკვდებოდა, მაგრამ

ბედნიერება გაზიარებით (38)

კიბეებზე ნარბენმა, ძლივს ჩაიწყნარა გული და სუნთქვა მეოთხე სართულზე, შენგელიების ბინის კარებთან. მკაცრად დააკაკუნა კარებზე. გამომეტყველებაც მკაცრი ჰქონდა. მზერა მრისხანე. უცებ რომ დაგენახათ, შიში დაგივლიდათ ტანში.