ე ლ ა.

ბავშვობიდან ერთად იზრდებოდნენ ოთხნი. ჯაბა, გეგა, აჩი და ელა. ერთადერთ გოგონას "ბრიგადაში" თავივით უფრთხილდებოდნენ. დღე არ არსებობდა ერთმანეთის გარეშე. იყო ბევრი მხიარული დღე. მერე სკოლა დაამთავრეს და ერთ დღესაც ელამ მოულოდნელად შეყვარებული გააცნო

მიყვარხარ წუთში სამოცჯერ! (თავი 2)

მოვტრიალდი და წასვლა დავაპირე, თუმცა უცებ ზურგზე ბურთი მთელი ძალით მომხვდა, უკან მოვიხედე და ისევ მისი შავი თვალები აღმოჩნდნენ ჩემს წინ. ძალიან გავბრაზდი და ვუთხარი, რომ თამაში დაგვეწყო. ეს ბიჭი გამაოცებს, ძალიან მაგრად თამაშობდა და ადვილად მოახერხა

ცხოვრება ცეცხლის ალში(7 ნაწილი)

ექიმთან ვიყავით მე და დედა თაბაშირის მოსახსნელად.ეს ორი თვე როგორ ვიტანდი ამ საშინელებას ვერ ვხვდები.თან როგორ გვალოდინებს ეს ექიმიც,სადაცა შევუვარდე და ვცემო.აბა ვის გაუგია პაციენტის ორი საათი ლოდინი,ჯერ ერთი საათი აქ მოსვლას მოუნდა და ეხლა

ბრძოლა?_წესების გარეშე!(4)

მანქანაში სიჩუმე იყო გამეფებული.ხმას არც ერთი იღებდა.ქეთას ფანჯრის მინაზე მიედო თავი და თვალები დაეხუჭა.არაფრის თავი აღარ ქონდა, მთელი დღის დაღლილ დაქანცული მოკუნტულიყო გიგას გვერდით და მამაკაცს არც უყურებდა.ალბად აღარ უნდოდა მისი მწველი მზერა და

საზაფხულო ბანაკიდან დაწყებული სიყვარული(თავი 5)

ახლა ვზივარ ფანფრის წინ, ვკითხულობ წიგნს, საკმაოდ რომანტიული და ცხოვრებისეული შინაარსი აქვს დართული, ასევე ხაზი აქვს გასმული მძაფრ სიუჟეტიან სიყვარულს, ჩვენ ადამიანები ვქმნით ცხოვრებას, ცხოვრება მთელი სიყვარულია, ჩვენი გადასაწყვეტია იქნება თუარა

ვერონიკა როთის "გასხვავებული" ნაწ.1

შინ მხოლოდ ერთი სარკე გვაქვს.მეორე სართულზე,დერეფანში კიდია და გადასაწევი კარები ფარავს.ჩვენი ფრაქციის წესდების თანახმად, სარკეში ჩახედვის უფლება ყოველი მესამე თვის მეორე დღეს მაქვს. დღეს სწორედ ეს დღეა და დედა თმას მჭრის. პატარა, მრგვალ სკამზე

ლიზიკო ჯაფარიძე დასასრული

უამრავი, ცოტნე საქართველოში აღარ დაბრუნებულა... ლიზასთვის საერთოდ აღარ დაურეკავს... მისგან მარტო ბოო დარჩა, რომელიც მალევე სხვას აჩუქა...სანდროც არ გამოჩენილა... არავინ იცის ის სად არის.. არავის ეკონტატება საერთოდ...თოჯინები კი მალევე გაქრნენ...

ჩემი ხარ

–სენ ელეკლეს აქალი გოგო ქალ? – უკნიდან ხმა მომესმა, შევტრიალდი და პატარა ოქროსფერ კულულებიანი გოგონა დავინახე რომელიც თავის დიდ თვალებს აქეთ–იწით აცეცებდა. –შენ ვინ ხარ პატარა? აქ ცხოვრობ? –მე მალიამი ვალ და აქ ნათლიასთან მოვედიი –აჰა გასაგებიაა –

ნუთუ ყველაფერი ასე უნდა დამთავრდეს?!(I თავი)

წვიმიანი დღე იყო, ძილის ამინდს რომ ეძახიან, მაგრამ პარიზის ქუჩებში ხალხს რა დალევს. ტურისტები, მოქალაქეები, აქეთ-იქით დადიოდნენ, ათასგვარ სახეს ნახავდით, მოწყენილს, ნაღვლიანს, მაგრამ ამ ათასგვარი რასის ხალხში უდაოდ შეამჩნევდით ერთ უმშვენიერეს

you will be forever in my heart!

გოგონას ოქროსფერი თმა მზის ნათებით გაბრწყინებულიყო. სახე შეწუხებულმა შეჭმუხნა და თვალები ძლივძლივობით გაახილა. ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო, არაფრისაგან გამორჩეული.ზლაზვნით წამოდგა, საბაზანოსაკენ გაემართა, დუში მოუშვა და წყილს ქვეშ შედგა.ესიამოვმნა