უთარიღო დღეები (19)

-ჩემი ვაჟკაცი... სულ ჩვენთან იქნება? - ჯერ კიდევ არ იჯერებდა, ბედნიერებისგან გაბრწყინებული სახით გადმომხედა და გამიღიმა... სიხარულისგან ბობოქრობდნენ ზღვის ტალღები. სიყვარულის ჭინკები დახტოდნენ ზღვის ტალღებზე... ბედნიერი იყო ლაზარე, და რაღა თქმა

რამდენად ტკბილი არ უნდა იყოს ოცნება, რეალობა მაინც მწარეა [11]

რა ლამაზი იყო იქაურობა. სამი წელი მაინც არ ვყოფილვარ აქ, როგორ მომნატრებია სიცოცხლით გაჟღენთილი სურნელი, მუდამ მწვანე ტყე, პატარა, მაგრამ ძალიან მყუდრო სახლი, რომელიც სიძველისა და თანამედროვეობის ნაზავი იყო. ხარბად ჩავისუნთქე ჟანგბადით სავსე, სუფთა

თავხედებო, მოგესაჯათ ერთად ყოფნა! 7

მათე რაღაც პერიოდი დამიახლოვდებოდა, იმდენად რომ შეიძლება გეფიქრა ისინი ერთმანეთისთვის მეგობრებზე მეტნი არიანო. მაგრამ ეს პერიოდი გადიოდა და ისიც ისე მექცეოდა, როგორც ჩვეულებრივ კლასელს, რომელთანაც არც ისე კარგი ურთიერთობა ჰქონდა.

მან საკუთარ თავს გადააბიჯა... (ნაწილი XIV)

მალფოის სახეზე აფორიაქებამ გადაჰკრა. ჯერ იმ კორიდორისკენ გაიხედა, საიდანაც სლიზერინელების ხმა მოისმოდა, შემდეგ კი სემს შეხედა, მიუგდო, სწრაფად გაეცალე აქაურობასო, ხელი ჰკრა ერთ-ერთი კორიდორის სიღრმისაკენ და თავისი არმიის წევრების შესახვედრად გაეშურა

ჩემი თუ არა აბა ვისი უნდა იყო?! (თავი 26)

სასაცილოა, მაშინ როცა გგონია რომ სრულფასოვანი ცხოვრებით ცხოვრობ და ამით კმაყოფილი ხარ, როცა შენი ყოველდღიური ცხოვრება გაკმაყოფილებს და უცებ ხვდები რომ შენში რაღაც ახალი გრძნობა ჩნდება და ის ცხოვრება რითაც ადრე ცხოვრობდი სულაც აღარ გაკმაყოფილებს,

დააფასე საკუთარი თავი (6)

არ ვიცი სად მეცალა ამის შესამჩმევად,მაგრამ რაღაც მომენტში მომეჩვენა,რომ თავისი საქციელი ინანა.მანამ ამ ფიქრს დავასრულებდი კიდევ ერთხელ ვიგრძენი მწვავე ტკივილი და გონება დავკარგე.მახსოვს ბოლომდე გათიშვამდე ბუნდოვნად ჩამესმა მისი სიტყვები "კოტეს

Basketball (სრულად)

იმის შემდეგ ერთი კვირაა რაც თბილიში დაბრუნდნენ.ანიკამ დედა ნახა და ყველაფერი უთხრა.დედამისმა მონატრებული შვილი გულში ჩაიკრა და როცა მიხვდა როგორ უყვარდათ ერთმანეთი შვილს აღარ შეეწინააღმდეგა.მოკლედ ქორწილს ყაზბეგში იხდიან, რეზოს და ლიას დახმარებით

ღარიბი გოგოს მდიდრული ისტორია (1)

ნარკომანი და პათოლოგი მამა.. რომელიც ყოველ დღე, სრულიად უმიზეზოდ ურტყამს დედაჩემს და თუ ძალიან ჩავერიე მათ საქმეში ჩემზეც გადმოდის, ხოლო ყველაზე ბოლოს, ყველაზე უმიზეზო ადამიანზე გადადის... ჩემ ოთხი წლის დაზე, რომელმაც ჯერ ისიც ვერ გაარკვია თუ რატომ

დაბრუნება(17)

-ეს ნახე-შინდისფერი ულამაზესი კაბა დამანახა.ნუ ბევრი რომ არ გავწელო,ულამაზესი მთლიანი კაბა ჩავიცვი ცოტა მაკიაჟი თმა გავიშალე მაკიაჟი არ გამიკეთებია,ბუნებრივად ვიყავი მხოლოდ სუნამო დავისხი და მორჩა,ფეხზე შუზები ამოვცივი კაბის ფერი(შინდისფერი).რვაზე

იდეალური აზროვნება 6

თითქმის ყველაფერი იგივე იყო: პალატაში შენარჩუნებული სიმშვიდე, იქვე დარჩენის სურვილი, პაციენტის ახლობლებისთვის ნათქვამი რამდენიმე სიტყვა და თეთრი კაბინეტი თავშესაფრად. იგივე გაურკვევლობებით, სიმძიმეებით, დაბნეულობით და მოჩვენებითი სიმშვიდით სავსე,