გამყრელიძე (17)

გზა მაგრად გაიწელა რა აღარ ვქენი მუსიკებს მოვუსმინე, ვილაპარაკე მარა მაინც ძილი მინდოდა, ფანჯარას ტავი მივადე და დავიძინე. რაღაც მძიმეს ვგრძნობდი, რაღაც ძალიან მაწუხებდა. თითქოს ლოდი მედო ზემოდან. თვალები რო გავახილე და გუგა

ღმერთმა შენი თავი მაჩუქა (თავი 6)

ვხედავ გეგას თვალებში სითბოს და სიყვარულს, რაც გულს მითბობს. და ღიმილი? ღიმილითაც რომ სიყვარულს ამჟღავნებს აი მაგაზე საერთოდ ვიკეცები. მისი ერთი შემოხედვა და მე ჩემ თავს აღარ ვეკუთნი. ის არის ჩემი წყარო უდაბნოში. მე მისით ვარსებობ და ჩემი ცხოვრება

ადექი და ჩამეხუტე, ყველაფერი გაპატიე (8)

არა უბედური არ ვარ, სიცოცხლის გაგრძელების სურვილს ჩემი შვილები სანდრო და ანასტასია მაძლევდნენ... ხოო სანდრო და ანასტასია, სანდრო უკვე 8 წლისაა ანასტასია კი 4 ... მე კი მე ეხლა სულ რაღაც 22 წლის ვარ ... და მაინც რა მოხდა 4 წლის წინ? -გვანჩაა...

ვარდისფერი სათვალე (6 თავი)

ჯერ კიდევ ხალხით სავსე ქუჩაზეც კი შორიდანვე ვიგრძენი მისი სურნელი. ჩამეღიმა. თუმცა დავინახე, მას სულაც არ ეღიმებოდა და ისევ დავსრიოზულდი. გადამკოცნა. და მერე... უცბათ... ძალიან ძლიერად მომხვია ხელები... ხმას არ ვიღებდი... არ მინდოდა გავეშვი...

სიმპატიური უფროსი (13)

რამდენიმე დღის წინ არც ისე სახარბიელო რამ დამემართა, ეხლა დაკონკრეტებას აზრი არ აქვს, თუმცა რომ არა ერთი ადამიანი მე დღეს აქ არ ვიქნებოდი.. ოპერაციის დაწყებამდე, უკვე ნარკოზში მყოფს, მკაფიოდ ჩამესმა ექიმის სიტყვები..

ორმაგი თამაში.. Part II (ნაწილი V)

-ასე მალე არ გელოდი პატარავ ! მისი ხმა ძალიან მკაცრად და ცინიკურად ჟღერდა მაგრამ მასში მაინც იგრძნობოდა მონატრებისა და სიყვარულის ნაპერწკლები. ,,ასე მალე არ გელოდი ?“ ეგ რაღას ნიშნავს, ანუ იცოდა რომ აქ იყავი ?!

ჩემი ლამბერსექსუალი [7]

საოცარი სიმშვიდე ვიგრძენი,ალბათ არაფერი იმაზე უკეთესი,როდესაც საყვარელი ადამიანის სუნთქვას უსმენ.ჩემს სულში მომხდარი არეულობა წამში დალაგდა.საოცარი სიმშვიდე დამეუფლა და მეც უფრო მეტად ვიძირებოდა არარეალურ სამყაროში.ამ ყველაფერს წვიმის ხმაც ემატებოდა

და მაინც...(5)

-შემო თამთა._ვუთხარი კართან ატუზულ მეგობარს და გვერძე გავიწიე,რომ სახლში შემოსულიყო. -როგორ ხარ ელე?ნიკუშა საითაა?მომენატრა ძალიან._მოსაცმელი გაიხადა და მისაღებისკენ წავიდა.

პანდა(2)

28 თებერვალია,სუსხიანი ამინდია,აქა-იქ ფანტელებიც ცვივა,მე კი უგზო-უკვლოდ დავსეირნობ და ვფიქრობ,ყველაზე და ყველაფერზე,ძალიან არმინდა თუმცა მისკენაც გამირბის ფიქრები.ვფიქრობ თუმცა სასურველ პასუხს ვერ ვპოულობ,რატომ ვეზიზღები?რა დავუშავე?ცრემლები

ოცნებებში მუდამ მეყვარები

ნუ მოკლედ იმ საღამოს ძალიან მაგარი დრო ვატარეთ მე ანასტასიამ და იაკომ...მეორე დილით მთელი ოვაციებით გავაცილე და წავიდნენ, იმ დღიდან თითქმის ყოველდღე ვლაპარაკობდით ან ვწერდით ხოლმე მე და ანასტასია ერთმანეთს.