მთვარის სონატა და ერეკლე დადიანი !! (1)

როგორც ყოველთვის, ახლაც ბევრსს ვფიქრობდი როგორ დამეწყო ჩემი ამბის თხრობა.. მოდი ჩეემით დავიწყებ.. უკეთ რომ გამიცნოთ.. ანასტასია არეშიძე, 16 წლის, 11 კლასელი ვარ, აქვე გეტყვით გაუგებრობა რომ არ იყოს.. 5 წლის შემიყვანეს სკოლაში, იმის გამო რომ

ბოლო გაღიმება (თავი 1)

მართლაც რამდენი რამ ჰქონდათ ერთად გადატანილი ამ სამეულს პირველი გაცნობიდან დღემდე... თუმცა მოდი გაცნობით დავიწყოთ; ერთ მშვენიერ დღეს გოგოების მშობლებმა გადაწყვიტეს რომ თავიანთი შვილები ბაღში შეეყვანათ და აი სწოორედ ამ ბაღიდან დაიწყო მათი ურთიერთობა.

უბანში [1]

–მუსიკა გვაკლია ლევან და ვიტირებ. – ქვემოდან ავხედე დონღვანს გულაჩუყებულმა და ქუთუთოები მაგრად დავაჭირე ერთმანეთს ცრემლების შესაკავებლად. ასეთი ჩვევა მქონდა, ბავშვობიდან. დავინახავდი თუ არა რაიმე ლამაზს, მეტირებოდა მუდმივად. მესტიის გზაზე ხომ სულ

და მაინც.. ცხოვრება მშვენიერია! (1)

მომწონს მარტოობა, მომწონს როცა შემიძლია ვიფიქრო მშვიდად და არავინ მირღვევს სიმყუდროვეს.ცარიელ ოთახს სევდიანად მოვავლე თვალი და ფანჯარასთან მდგარ სავარძელში უსიცოცხლოდ ჩავეშვი.. თვალი გავუშტერე მინაზე აცეკვებულ წვიმის წვეთებს და ფიქრებს თავი მივეცი..

მკვლელები

-სად იყურები არ მესმის,იმ შუქმოფენილ ლანდებში ნუთუ რამეს ხედავ... შენს საქმეს შეასრულებ და მორჩა დანარჩენს მე მივხედავ.. შენ მთავარია მოინდომო და ყველაფერს კარგად მოახერხებ... -მე მზად ვარ! ვინ გიტხრა , რომ რამის მეშინია ? ჩემი მომავალიც იმ

ემა (თავი 5)

იმ საზარელი ამბის მერე თამამად შემიძლია ვთქვა, რომჩემი ცხოვრება ჯოჯოხეთზე უარესი გახდა! საათობით ვიდექი ცხელი წყლის ქვეშ და ვცდილობდი ჩამომებანა ეს ჭუჭყი მაგრამ ამაოდ,ღამით თითქმის არ მეძინა,თვალებს დავხუჭავდი თუ არა მუდამ ის მოძალადეები

კალათბურთელის გოგო ხარ!(9-დასასრული)

გრძნობდა ბედნიერებას,აი იმ ბედნიერებას ამდენი ხანი რომ ეძებდა და შემდეგ პოვნისთანავე დაიწყო მისი მოპოვება, თითქოს ეშინოდა ამხელა განძი არ დაეკარგა, რომელიც ახლა ანიკას სახით მასთან იყო და სამუდამოდ დაპატრონებოდა მას.რა ლამაზია ერთი ჩვეულებრივი დღეც

ომგამოვლილები (თავი 8)

ზღვარს გადასცდა მისი შვილი, ეხლა წესით მასზე უარი უნდა ეთქვა, გაერიყა, დაევიწყებინა და ბედის ანაბარა უნდა დაეტოვებინა, მაგრამ ყოველი წამი, ყოველი ფიქრი მას ეკუთვნოდა. ტყავის სავარძელში ჩაესვნა, მუხის ანტიკვარულ მაგიდაზე ათასობით საბუთი ეწყო

სიყვარული აქა,იქა

იცის რო ჩამოვედი,არ დამირეკა არადა როგორ მელოდებოდა?.. -ანააა! ამას ვის ვხედავ...იყო ერთი ამბავი,მაგრამ რაღაცნაირად...კარგი ალბათ არ ცალია...მაგრამ ამ ზაფხულში?აა, ხომ მითხრა დიდოსტატს ვკითხულობო..ალბათ წიგნმა ჩაითრია..აგხვდეო?არ

ნიკუშა ყიფიანი

ონკოლოგიურში, კალიდორში მიდიოდა ნია. კარზე დააკაკუნა და თავი ღიმილით შეყო. ლიზა ისეთი გახარებული იყო მისი მოსვლით რომ სიცილით შემოკრა ტაში. -ნია მოვიდაა ნია მის ლოგინტან მივიდა და მაგრად ჩაეხუტა. - ნახე მე შენ რა მოგიტანეე ნიამ პატარა დათუნია