ამილახვარი (თავი 14)

მის წინ ნამდვილად ბიძინა ამილახვარი იდგა, ცოცხალი და საღსალამათი. მართალია, თავში ჭაღარა მომრავლებოდა და დაჩიავებულიყო კიდეც, ტანსაცმელიც შედარებით ჩამოძონძილი ეცვა, მაგრამ მის ხმაში ჯერ კიდევ იგრძნობოდა ძველებური სიმტკიცე.

კომა. წარსული. თავი 4. ნაწილი 1.

1 წამის წინ მომხდარი უკვე წარსულია. წამში ვცხოვრობთ ადამიანები. წამია ჩვენი "ახლა". ამის იქით კი მხოლოდ წარსული და მომავალია... სექტემბრის ფერადი საღამო...მაშინ 23 წლის ვიყავი...

თმენის ვალდებულება - III

-ამდენს ნუ მელაპარაკები, ჩამაგდებინე მეც სიტყვა, გესმის?- თითს მიტკაცუნებს სახესთან -მესმის და ვხედავ. -ახლა ეს ჩანთები ამოალაგე და მიხვდები სადაც რა უნდა შედო, ცოტა აზრზე მოსხვალ, მართლა გაგიტკბა შენ ჩემი პატივისცემა, მე შეშას ვნახავ თუ დამრჩა. -ამ

მგონი შემიყვარდა (თავი 7)

დილით მაღვიძარის ხმამგამაღვიძა, თავი მტკიოდა მაგრამ მაინც ავდექი რადგან სკოლაში იმ დღეს ტესტირება მქონდა. დილის პროცედურები ჩავიტარე, ტანსაცმლის არჩევაზე ბევრი არ მიფიქრია....

შემთხვევით შეყვარებული ^5^

ბოლოს ათი საათიც მოვიდა და მეგობრები გზას გაუდგნენ ქობულეთისკენ.საჭესთან ნიკა იჯდა ხოლო უკანა სავარძლებზე ნუცა და ანანო ჩამსხდარიყვნენ და მთელი ხმით "მღეროდნენ" თუ რა თქმა უნდა ჩხავილ_წაწკან_კნავილ_ღნავილი სიმღერაში ითვლება. გოგონები კარგად

ცა'მეტი (სრულად)

სხეულს ვეღარ გრძნობს, სიცივისგან გაყინული ხელფეხი უნებურად კანკალებს უნდა რომ შეწყდეს ეს საშინელი შეგრძნება მაგრამ არ მორჩილდება სხეული, ერთიანად ცახცახებს

მელანქოლია (თავი4)

ხმა მეცნო ეს ის კაცი იყო, მეთოთხმეტე მაგიდდიდან… ნაცემი მიშო იქვე მიაგდო,მანქანიდან ჩემი ჩანთა აიღო, ხელი მაგრად ჩამჭიდა. ერთადერთი რაც მახსოვდა

ცხოვრების გზები (9-10-11-12 თავი)

მე შენს თვალებში ნდობას ვკითხულობ, მაგრამ იმასაც ნათლად ვხედავ, რომ გულის სიღრმეში ნდობასთან ერთად პატარა ეჭვებიცაა. მითხარი ოდესმე შეძლებ ჩემს ბოლომდე ნდობას? მითხარი, რათა ტყუილი იმედი არ მქონდეს შენი. შევძლებთ, რომ მეგობრები გავხდეთ?

მე შენამდე (ნაწილი მეშვიდე)

თავიდან წერის პროცესი თითქოსდა მემარტივებოდა. ადვილად გადმოვცემდი იმ გრძნობებს,იმ ემოციებს,ვიხსენებდი ხან ბედნიერი,ხან ნაღვლიანი სახით.ახლა კი,როცა ისტორიის ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ნაწილის წერა უნდა დავიწყო,თითქოს თითები აღარ მემორჩილება,გული

რომ არა შენ...

-ვაიმე ესღა მაკლდა. - ფერი ეცვალა ბიჭს. - გოგონა ხმას ჩაუწიეთ. - ევამ ისევ არ მიაქცია ყურადღება ამიტომ ხელი მსუბუქად მიჰკრა.-რა გინდათ?-მუსიკას ჩაუწიეთ, ასე ვერ დავიძინებ.-სჯობს აქედან გადაჯდეთ, მეტის მოთმენა არ შეიძლება, საკმარისია უკვე.