მე შენამდე ( ნაწილი მეათე )

მე ყოველთვის ვფიქრობდი,რომ ჩემს საქციელებს აუცილებლად რეაქცია მოჰყვებოდა.ვფიქრობდი,რომ დადგებოდა ის დღეც,როცა ყველაფერი გაირკვეოდა.ამის შესახებ ძალიან,ძალიან ბევრს ვფიქრობდი.მაგრამ,ყველაზე სასაცილო იცით რა არის? არ ვიცოდი

დრაკონის ვაჟიშვილის ცხოვრება (თავი 6)

მაშო ბევრს არასდროს ლაპარაკობდა ამიტომ ვიცოდი, რომ მოქმედება ამჯობინა ბევრიც არ ულაპარაკია, ხელი გავუწოდე მაგრამ მისგან მხოლოდ აცრემლებული თვალები დავინახე, ვერაფერი გამაგებინა თუ რა უნდოდა სულ მთლად გამოვშტერდი,ვოცნებობდი

გაიქეცი!(1,2,3,4,5 თავები)

თვალებს გაჭირვებით ვახელ ყველაფერს დაბურულად ვხედავ, დასაწმენდანდ რამოდენიმეჯერ ვახამხამებ და ვცდილობ მზერა დამეწმინდოს და ასეც ხდება. ნელ-ნელა გამოვერკვიე და...ჯანდაბა! მე ისევ აქ ვარ. წამლის სუნით გაჟღენთილი, ცარიელი,

თმენის ვალდებულება

-არ ვიცი მე- აქნევს ხელს -ღმერთის ხათრით შვილო. -დამიჯეროს მამამის, უთხარი მაშინ. -ადექი შვილო- ვუბრუნდები გოგოს და აცაცახებული სხეულიც ზანტად დგება ჩემ წინ -მომკლავს მამაო. -გაბრაზებულია ახლა და ამიტომ. -მერე არ გადაუვლის. -წეეთრიე ეზოდან- ფეხს

კესანე ანუ არ დამივიწყო (4თავი)

-იცი კესანე რასნიშნავს?-არა. შენ იცი?- კი.-ამიხსნი?-როცა დრი მოვა კი.ესიყო მათი დიალოგი ვითმო ხო არაფრისმომცემი მაგრამ მათთვის იმაზე მნიშვნელოვანი ვიდრე მაშინ წარმოიდგენდნენ.

ანა-მარია (4)

შენ რა გველიიი ხარ, ეგ მარტო მე ვიცი! - უკივლა ზიზომ. გაოგნებული ანა-მარია შეცბა, საერთოდ არ ელოდა მოვლენების ასეთ განვითარებას და ვერ ხვდებოდა მისი აგრესიის მიზეზს.

თმენის ვალდებულება - V

ისეთი გრძნობა მეუფლება თითქოს, რაც ვილოცე ყველაფერი გაბათილდა, ახლა ისევ ტაძარში ვარ და ხატებს ვუყურებ. ვერც ვთხოვ ღმერთს პატიებას, ასე ვგავარ სასულიერი პირს თუ ის გოგიო იყო სასოწარკვეთილი, დაიჟექა, ცა განათდა და ისე დაბნელდა თითქოს დაღამდაო

ცოდვების ხარჯზე... (1თავი)

-ხო ხო რა თქმა უნდა, შენ ხომ ჭამა არ გიყვარს_სიცილით მოხვია ხელი დას და ეზოში დააბრუნა. -გამარჯობა ქერა_ხელი აუწია ეზოში მოტრიალე ნენეს, რომელიც პატარა, ხუჭუჭა, ახალ ფეხადგმულ ბავშვს დაზდევდა შიშით.

ნევერლენდი (მეორე თავი)

-თუ ისევ ფრენას გადაწყვეტ,ვეცდები ისევ დაგიჭირო..ეს მითხრა,თვალი ჩამიკრა და მისი სავიზიტო ბარათი გამომიწოდა...დაბნეულობისგან აღარ ვიცოდი რა მეთქვა..-შემდგეზე უფრო დიდი სიმაღლიდან ვცდი..სპონტანურად ვუთხარი და

განსხვავებულნი (15)

-უკეთ ხარ? -სიტყვა ისე ამოვღერღე,გზისთვის არ მომიცილებია თვალი-სახლში რომ დაბრუნდებით,უკეთ მაშინ ვიქნები.კოკისპირულად წვიმდა,ნაწვიმარი ქუჩები,წვიმის სუნი მაშინვე მცემდა და სიამოვნებას მგვრიდა,თვალებს ვხუჭავდი