ღამე, როიალი,პაწაწინა

ღამე, როიალი,პაწაწინა,წლებმა ჩაიარა უზეიმოდ,ფიქრი, ფოთლები და რამ მაწყინა,სიტყვებს ვიმეორებ უხეიროდ.ისევ ჭაღარები ამ ასაკში,ხასიათი არასამეჯლისო, მე ვარ სიყვარულის ავაზაკი,ანუ მიგდებული ამეთვისტო.

გუშინ სიზმარში მესახე...

გუშინ სიზმარში მესახე ჩამომტიროდა მე სახე სხვას აბრუებდი შენ მზერით გული ფეთქავდა კვლავ ძგერით...მესმის მაგ სისხლის დუღილი მე კი ვარჩიე დუმილი გაგიშვი,სხვასთან,ვიცოდი მე შენს გულს კარგად ვიცნობდი...

ისევ

და ყველაფერი ისევ მთავრდება,ტკივილი ისევ მიხსნის იარებს.აუტანელი გულის ხმაური და სუნთქვა მეკვრის...სრული სიბნელე საბნად მეხვევა და უკვე შიშის გრძნობაც დავკარგე,მთვარის შუქიც კი ვეღარ შეაღწევს

მუდამ მარტოობის ქარი ქროდა

ყველა ნაბიჯს უნდა გამოცნობა, ზოგჯერ სხვა ხეა და სხვა ნაყოფი, ისე გამომგლიჯეთ ყველა გრძნობა, როგორ დამრჩებოდა გასაყოფი.

რისხვა

ეს რისხვა ისე ცდება დღეს საზღვრებს, თითქოს მედეას ასლად ვიქეცი, მაგრამ გრძნობებზე მეტად მადარდებს ილუზიები შენზე ფიქრების. მე გაგიღიმე, მსწრაფლად ვიქეცი ნუგეშის კარი და ანგელოზი...

მხოლოდ შენ არსებობ ჩემთვის

შენ არსებობ ჩემთვის მხოლოდ, სხვა ყველა არს ჩემთვის ფარსი. სიყვარული გავაბოლოთ, ხარ ჩემი სიცოცხლის არსი. შენ არსებობ ჩემთვის მხოლოდ, სხვა ყველა არს სიყალბე. არ მჭირდება რომ სხვა ვპოვო, მე მხოლოდ შენ გინატრე. შენ არსებობ ჩემთვის მხოლოდ,შენ ხარ ჩემი

მარიამ ჭუბაბრიას

მთელი ღამე შენზე ვფიქრობ,აღარა მაქვს მოსვენება, ქარი მიშლის, აზრებს მიფრთხობს, დაძრწის, როგორც მოჩვენება, მერე თითქოს უცებ იგრძნობს, რომ ხელს მიშლის, მომეშვება, მთელი ღამე, შენი სახე, მე თვალთაგან არ მშორდება....

მე დღემდე მჯერა ის ჩემთან მოვა

ჩემი წარსული მე გულით დამაქვს, მუდამ მახსენებს სევდას და ტკივილს, მე მომავალი ნამდვილად არ მაქვს, ახლაც კი ვუსმენ განწირულ კივილს.

უნაპირო წყვდიადში..

უნაპირო წყვდიადში, დაიბადა სიცოცხლე, დაიბადა სიცოცხლე, უფლის ნაწყალობევი, დაიბადა წყვდიადში უცოდველი სიმართლე, ატმის ყვავილებივით ვარდისფერი ლოყებით..

ისიდა

(ისიდა) სიმშვიდის სიყვარულის და ჯამთელობ, ეგვიპტის ქალღმეთი.