ისევ მომაწვა მელანქოლია...

ადამიანი,გრძნობებს რომ მალავს გამოდის რომ სხვა ცხოვრებას პარავს უბრალოდ მისდევს ცხოვრების ქარავს მისი ღიმილი ყველაფერს ფარავს...

შორი ისაა, რაზე ფიქრიც ჯერ ვერ გავბედეთ

ისე ვარ ახლა რომ დაობლდა რაფაელ სანტი, ლუკას კრანახის მაჭანკლური ღიმილი გავსებს, ისევ აკითხავ მაღაზიას პატარა ჩანთით, და მოწყენილი აკვირდები წიგნების ფასებს.

დაცემულის ტკივილი

სამოთხის კარზე მეამბოხე სული შევნიშნე უწინ დიადი ნათელი სხივი მას რომ ეფინა ამპარტავნებას დაუკარგავს მისი მშვენება მისი სიმშვიდე მისი ძალა და პატივგება

ალუდა ქეთელაური

ხევსურეთს ბიჭი იზრდება ბიჭი სამშობლოს ტანითა ბევრ ქისტს მოაჭრა მარჯვენა ახალ ნალესი ხმალითა

მე რომ ვიხრჩობოდი...

მე რომ ვიხრჩობოდი,ცეცხლი როცა მწვავდა."მოდი" - როცა გთხოვდი,არავინ რომ გგავდა.მაშინ არ მოხვედი,არ ამივსე გული ძველი იმედებით დავრჩი გათანგული.მე რომ ვიხრჩობოდი,არავინ რომ მყავდა,დაბრუნებას გთხოვდი,

***

მგონი ნელ-ნელა გხვდები,როგორიცა და ვინც ხარ,მინდა გაშალო ფრთები,მაგრამ სიფრთხილით გიცავ.გთხოვ მაპატიე ვერ ვარ,მოჩხუბარი და ლომკაცი,მე მაშინებდა ღელვა,თვალების შენ რომ მოგტაცე.ვიცი და მესმის რატომაც,

მარაბდის ველზე

მარაბდის ველზე დაჭრილ არწივს ყვავი დასჩხავლის სიკვდილის პირას მომაკვდავი ვარდებს ეკლიანს გულზე დაიყრის სისხლიან წვეთებს მის თვალწინ მწკრივად დანთხეულს მიაპყრობს მზერას და აათრთოლებს მისსა სულს ასე მოღუშულს

შენზე ფიქრს ვინახავ

გულის სიღრმეში შენზე ფიქრს ვინახავ თუ სადმე შეგხვდები, კვლავ გეტყვი მიყვარხარ!და თუ კი მკითხავენ: ის ვაჟი ვინაა?ვეტყვი, რომ მიყვარდა... ძლიერ მიყვარდა...მიყვარდი? არა! მე დღესაც მიყვარხარ!და შენგან ნაჩუქარ თეთრ

ერკე მიდასი - გზები მომავლისა

ისევ დამეწვეთა გზები მომავლისა და წარსულის ბუღში ფეხი შევაბიჯე თითქოს მთვარის ნისლი დროში გაისრისა მისი არსებობაც სივრცეებს აბიჯებს.

სულით ქართველი

თუ საჭიროა ცეცხლში გავივლი თუ საჭიროა მესროლეთ ტყვია ყველას გახსოვდეთ არვარ ლაჩარი ყველამ იცოდეთ ქართველი მქვია