მოღალატე ვარ .

მიიწურება იანვარი დღეს და ხვალ დავწერ თებერვლის სუსხზე - იმ ორ დღეზე მარტი რომ ჰპარავს. ხელით ავწმინდავ ნათოვლარზე სისხლისფერ ლაქებს, პირველ თოვლისას ჩემს ეზოში კესანებს დავრგავ.

მესამე თვალი

„ჯანქი ბოროტების ვირუსის ძირითად ფორმულას - მოთხოვნილების ალგებრას აყალიბებს. ნარკომანი არის ადამიანი, რომელსაც მოთხოვნილება არასოდეს ტოვებს“. უილიამ ბეროუზი

ქალაქი სადაც

ბინძური ხალხით დასახლებულ ტერიტორიას- ქალაქს, რომელსაც დაუნგრიეს სიცილის სკოლა, სიზმრის მოყოლად გაუმხილეს მტერს ისტორია და ყოველ ღამეს ტრადიციათ გადექცათ სროლა;

ისევ დაგთმე,როგორც უწინ...

ისევ დაგთმე,როგორც უწინ და ეს სევდაც ისევ მიტევს სად ვიყურო,უკან თუ წინ შევეხები კვლავ შენს თითებს?

დედი

ისევ მოიცვა ტკივილმა გული ისევ გამუქდა ცა, ისევ ელავს აღარ დადგება კვლავ გაზაფხული და ვეღარ მოვალ მე შენთან დედა,გახსოვს პატარას შენ მასწავლიდი რომ ეს ცხოვრებ არის ფერადი.ჩემი სამყარო შავია დედი ჩემთვის

ჩემი ახალი ლექსი "ტკივილისფერი"

ბავშვობიდან მიყვარს ცოტა მავნებლობა,ბოლო ფინიში კი ოთხი ფიცარია,ღმერთმა მაპატია ჩემი არსებობა,მათაც მაპატიონ გვერდით ვინც არიან.უკვე მემჩნევა რომ ყველამ გადამღალეთ,იცი მლიქვნელი ვარ მგონი არც ასეთი,

გუშინ უშენობას ჩემში ვაგროვებდი

გუშინ უშენობას ჩემში ვაგროვებდი, დღეს კი შენს გარეშე სუნთქვაც გამიჭირდა. მღრღნიდა მარტოობა, მაგრამ არ მოვედი, ალბათ მელოდი და ცოტა გაგიკვირდა.

ყველა ეპოქაზე შეშლილი ვარ

ისე უსაშველოდ დაღლილი ვარ უკვე აღარ მჯერა არავისი, ყველა ეპოქაზე შეშლილი ვარ, ყველა დასასრულის დასაწყისი.

ესოდენ ტკბილი მოგონებანი

ესოდენ ტკბილი მოგონებანი იმედს მოჰგვრიდა იდუმალ მგოსანს, მისტიურობის ნავთსაყუდელში, ის კითხულობდა ვეფხის ტყაოსანს.

გავემიჯნები - ერკე მიდასი

გავემიჯნები - ცებს, მიწებს გადაღმა სანთლებს ვენთები, სუფთას, კრისტალურს და სიყვარულის ხეებიც გადახმა გზად შორეთში ვერ ვამჩნევ ნაკადულს.