დაღამებიდან გათენებამდე

დაღამდება და გაიღვიძებს ყველა ნაღველი, გრძნობები არის ჩემი ცხოვრების დიდი მთა-ველი. მე სიყვარულის ბორცვებს, გორაკებს კვლავაც აქ ველი, გული ვერ გიტევს, პატარაა ვით შენი მტკაველი. დაღამდება და გაიღვიძებს დარდი, ვარამი. მარტოობისთვის აღარ მექნება ეს

პოეტზე შეყვარებული

რატომ მაჯერებ მაშინ, რომ შენთვის მეც ბევრს ვნიშნავ?რომ მე მომიძღვნი ლექსებს, რომ მუდამ ჩემთან გინდა?რომ მე ვიყავი შენთვის ყველა ყვავილი იმ დღეს, რომ სხვა არავინ გინდა ოდესმე შეგიყვარდეს.

განთიადისას, მიიძინებს ყველა ნაღველი

განთიადისას, მიიძინებს ყველა ნაღველი და მასზე ფიქრებს, უფკრნულისფერ ტალღებს გავატან, იქნებ ის განვლილ ოცნებებში ეძებს პასუხებს მე კი სახსოვარ თმის სურნელში ვპოვებ გასაქანს.

ისეთი ვინმე რომ შემხვდებოდეს

ისეთი ვინმე რომ შემხვდებოდეს, გამიღვიძებდეს წამით იმედებს, ჩემი ცხოვრების შემოდგომამდე ერთ აპრილს მაინც წამიკიდებდეს,

გული მიწუხს

კვლავ გათენდა, მზემ ამოყო წვერი, სიყვარულმა გაიფრინა ტყეში. კვლავ დაღამდა, მთვარემ მიცნო ცრემლით, დავრბივარ და შენი სუნთქვით ვტკბები.

სურათის ჩარჩო

წარმოსახვაში კედელზე,დავკიდე სურათის ჩარჩო.შიგ მოვათავსე შენი სურათი,მოგონებებით,კადრებით ძველით. ყოველდარიურად დაკვირვებისას,შენ მე მიყურებ,და მეც ეგრევე ვეძებ შენს თვალებს,მასში არსებულ ნათელ ვარსკვლავებს...და აი უცებ შენ

ბილწი ნაგავი

ისევ წვიმს,და მე სხვა გზა აღარ დამრჩა ეს ღამეც შენზე ფიქრში,უნდა გავერთო იქნებ წვიმაში,გავიდე და ცოტა შევჩივლო რომ უჩვეულოდ წვიმს,უკვე ხუთი ღამეა

ლანდებს

ლანდებს გავექეცი ვუშინ, შენი მონატრების ღამეს დღეს გადავიტანე ეს და ხვალ კვლავ ველოდები დარდებს...

უკუნით ღამეს

ვეძებ გულისწორს დაფლეთილ ღამეს, ლამპარს ვანათებს, ისიც მიქრება, აღელვებული მივაპობ ტალღებს მთელი სამყარო არად მაჩნდება. ხმა არსით მესმის, გული მიკვდება, თითქოს წარსული თავიდან მდევნის...

სადღაც მიჰქრის დრო...

მისრიალებს დრო ჩუმად მიჰქრის ღრუბლებს შორის,შენც მიდიხარ შორს ან იქნებ სულ არ არის შორი,ავედევნე ჭორს გულით წრფელი სულით სუფთა,გაიშლება შორს დემონთათვის სისხლის სუფრა..იცი, იყო დრო, ერთ დროს