ოდესმე დავწერ!

ოდესმე დავწერ სიყვარულზე და შენს წასვლაზე, იმ ოცნებებზე, შენთან ერთად დრო რომ დამპირდა. ახლა კი მარტო დარჩენილი ნანატრ აღმართზე, ვხვდები, უშენოდ ამ აღმართზე ყოფნა არ მინდა.

შენით გადარეული

სულ ოდნავ ჰფანტავს სიჩუმე ნათელს,მთვარე დღეს თითქოს უფრო ცივია,მე გრამით მეტად მიყვარდი ამ დღეს და ამ მცირედით გადავირიე.ოქტომბერს სუსხი ეფინა დარდად,უძრავ ხეებსაც მოსწყდა ფოთლები,თუკი შენამდე

დავიღალე

მე არ ვიცი თუ რა დავწერო მაგრამ ვიცი რომ წერა მწადია საშინელ უფსკრულში მე ვიჩეხები და მე ამოსვლა არ შემიძლია

საფლავი ჰერბარიუმში

თეთრცხელებიანი, სულალანძული ცარიელ ფურცლებზე ვკითხულობ სიტყვებს, ვუმზერ ყვავილებს იავარქმნილებს, შავფერს და დამჭკნარს როგორც ჩემ ფიქრებს, ბიამან ფურცლებზე ვხატავ ყვავილებს ხელშეურხევლად, ჰერბარიუმად...

კვლავ მარტოობის გზაზე მივდივარ

კვლავ მარტოობის გზაზე მივდივარ უშენოდ გასულ წამს მივტირივარ დამტოვე მარტო კვლავ შუა გზაზე შენ მენატრები,ვერ ვფიქრობ სხვაზე... ვეღარ ვგრძნობ დღესაც,უკვე დაღამულს ვერ ვმალავ გრძნობებს გულში დაფარულს

მიჯნურის ჩამქრალი თვალები

სანთელი აღირსეს დღეობებს, განლაგდნენ ვარსკვლავთა მწკრივები ემთხვია ლაშარის ხეობებს, ცვარი ვით ზურმუხტის მძივები, და გაელვარებამ შავ თვალთა, ჩოხებში შეყუჟა კალთები,

დავემსგავსო მინდა მწერალს

წერა მინდა, ღამეს ვწელავ, წავედი და დავიკარგე. ვისაც უნდა დამეწევა, ან იპოვის ჩემზე "კარგებს"...

გრძნობებს გამხელილს ...

გრძნობებს გამხელილს, თვალებს ახელილს, ფარდებს აფრენილს, ფიქრებს გაღეღილს ...

დაღამებიდან გათენებამდე

დაღამდება და გაიღვიძებს ყველა ნაღველი, გრძნობები არის ჩემი ცხოვრების დიდი მთა-ველი. მე სიყვარულის ბორცვებს, გორაკებს კვლავაც აქ ველი, გული ვერ გიტევს, პატარაა ვით შენი მტკაველი. დაღამდება და გაიღვიძებს დარდი, ვარამი. მარტოობისთვის აღარ მექნება ეს

პოეტზე შეყვარებული

რატომ მაჯერებ მაშინ, რომ შენთვის მეც ბევრს ვნიშნავ?რომ მე მომიძღვნი ლექსებს, რომ მუდამ ჩემთან გინდა?რომ მე ვიყავი შენთვის ყველა ყვავილი იმ დღეს, რომ სხვა არავინ გინდა ოდესმე შეგიყვარდეს.