დრო თავისას ითხოვს

გული გწყდება თითქოს ზაფხულს ეცლებოდე ფერისცვალებას ხომ ფოთოლცვენა მოდევს. მხოლოდ სამს ეჩვენა გაიბრწყინა მთაზე მიგვითითა ყველას სასუფეველის გზაზე ფერი სიკეთისკენ სული ნათლის ფერი

შემინდე

სულით მკვდარი ვარ, ხორცით ცოცხალი შევიგრძნობ ყოველ შეხებას - ნაცნობს. სულსაც გადმოგცემ, ხორცსაც შეგწირავ ოღონდ აქ დარჩი - გამათბე ქალო.

მანძილი შენამდე...

მანძილი შენამდე საკმაოდ დიდია ჩემიდან შენამდე ძალიან პატარა ჩვენ შორის ჩამგდარი უწტვეტი ხიდია ამ ხიდზე წარსულმა მე ბევრი მატარა...

ზიზღი

ზიზღი მკლავს ეს მე აღარ მასვენებს ეს მე მტანჯავს, ყოველ წამს მაბერებს ვფიქრობ და ვკვდები ამაზე ფიქრით ფიქრით იმაზე თუ რა მომელის

გლეხი ქალი

ჩემში გარდატეხა ხდება, სულის გაორებას მე ვგრძნობ. როგორც დღეს, ღამე მოსდევს სულიც ამდაგვარად ბნელობს.

ძველი ლამაზი ჩუმი სიზმარი

ძველი ლამაზი ჩუმი სიზმარი რაღაც საიდუმლოს ისევ ინახავს თითქოს არ უნდა ფარდა ახადონ მხოლოდ მან იცის ვინცკი ის ნახა გიჟი მჩქეფარე დიდი ლურჯი ზღვა არამიწიერ სიზმარს მაგონებს იგი მთვარის ქვეშ

რატომ?!

წახვედი მთებში და დამტოვე მარტო, ხეს ვეჭიდები და ვყვირი: „რატომ?!“ ექო მიბრუნებს შეკითხვას უკან, მე გულიც მტოვებს და ვტირი, „რატომ?!“.

მენატრები ახლაც

თუმცა ცხოვრება შენით მეწყება და დასასრულიც შენა ხარ მისი თუმც მონატრება შენს მოლოდინში წუთებს და წამებს მშფოთვარედ ითვლის

თუ შეგიყვარდები?!

მე, რომ გაჩუქო სიტყვები, მე, რომ გაჩუქო ვარდები, მე, რომ გაჩუქო სიცოცხლე რას იტყვი, შეგიყვარდები?

ყოველ დღე ერთი წლით ვბერდები

უკვალოდ ქრებიან ფოთლები, დავეძებ, ვეღარსად ვპოულობ, ყოველ დღე ერთი წლით ვბერდები, სიცოცხლედ შენს თვალებს ვთხოულობ...