სისხამ დილა იყო..

სისხამ დილა იყო.. წამოვდექი,გრძნობა მეწეოდა უჩვეულო,საღვთო ვერაფერში გამოვდექი თითქოს.. გავიღვიძე უსხეულოდ..ფანჯრებს შევყურებდი დაკარგული, ქარში ტირიფები ირხეოდა,დილა იყო რაღაც არნახული,

ჩვილის სუნი აქვთ ცოცხლად მოკლულ დედის საწოლებს

შეგიმჩნევიათ შვილმკვდარ დედებს როგორ გავყურებ,თითქოს მეც მათი ნაბოლარა ქალიშვილი ვარ.ღმერთო დედობის სასწაული თუკი არგუნე,მაშინ ყოველღამ საფლავებზე რატომ მიდიან.სევდა რატომ აქვთ მუდამ

ჩემო უფალო...

მეც გაგყიდე ორ კაპიკ ვერცხლზე, მათ შორის ვდგავარ ჯვარცმის დროს რომ ცრემლი გადინა. ახლა კი ასე უსიცოცხლოდ დარჩენილ ხელებს, სხვისგან თუ ვერა საკუთარი ვიცავ თავისგან.

შემოდგომის ქარი

ვხედავ,როგორ ნაზად არხევს შემოდგომის ფოთლებს ქარი ყველაფერი შეიცვლება და გამოვა მალე დარი ვხედავ,როგორ ტირის ისევ სევდიანი,ჩუმი ვერხვი დაბრუნდები,მეტყვი იმას,რაც წარსულში ვერა,ვერ თქვი...

ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო?

ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო? და ირონიით მოსცვია სახე მიპასუხია:"გამოვიარო?! თუ ეს უბრალოდ არს შენი მახე?!" ვიღაცას უთქვამს, პოეტი ხარო? ვერ იკავებდა საცოდავ სიცილს. მითქვამს: "ეგ გული დღეს "გაგიხარო"? თუ ხვალ შეხვდები სულიერ სიკვდილს?!" ვიღაცას

უცნაური ამინდი

ალბათ რომანტიულია ღამე, წვიმიან დღეც,თოვლის ფიფქები რომ ბარდნის და თეთრად შემოსავსს მთებს,მდელოსაც

სიყვარული

ჩამხედე თვალებში სიყვარულს განახებ, ციდან მოგიწყვეტ ლამაზ ვარსკვლავებს, ყოველწამს ვიხსენებ შენს ლამაზ თვალებს, მინდა გათენდეს ათასი ღამე. ყოველთვის მიართმევ სიყვარულს ვარდებს,

ღვინო

"ახლა მივხვდი, რატომ სვამენ ღვინოს კაცები, თამბაქოს კვამლში, რად ახვევენ მზერას დარდიანს, შეეშინდებათ სიფხიზლეში მუხლზე დაცემის, დათვრებიან და სულ ბახუსის ფრთებით დადიან.

მარტოსული,მარტოსული...

მარტოსული,მარტოსული დამძახის კვლავ სავსე მთვარე ცრემლი,ჩემგან გადმოსული ვცადე,მაგრამ ვერ დავთვალე...

მიწა მინდა როგორც ფრეზიებს

ვწუხვარ და მიწა მინდა როგორც ფრეზიებს, ვუძლებ შენს მზერას როგორც გვალვას პლუმერიები, შენი სურნელი რომელ ბაღში აღარ ვეძიე, გადასარჩენად ამოვიდა გულზე იები. ჰო ალბათ ახლა სხვა სხეული უფრო ნაზია, როგორც ფურცლებად დაცვენილი კამელიები.