რომ ძველ ტკივილებს არასოდეს უცვდებათ ფერი...

რომ ძველ ტკივილებს არასოდეს უცვდებათ ფერი უკვე მივხვდი და გამოსავალს აღარ დავეძებ გადასარჩენად გამოწვდილი ორივე ხელი არ გაგეყინოს, აღარ მინდა.. დროა დავნებდე .

ოჰ როგორ მომწონს(უცნობ ნიას)

ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი ტუჩები! მაგ ვარდისფერის დანახვით ვხურდები! ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი თვალები, მათი ცისფერი, მცხუნვარე ალები! ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი თმები! მათი შეხებით მე მუდამ ვთბები. ოჰ, როგორ მომწონს ეგ შენი ცხვირი! როცა ვერ გხედავ

მთა მონატრებისა

იცი მომენატრე ჩემო მშვენიერო ამ გულს ისევ აკლიხარ რატომღაც თვალებს დავაცეცებ მაგრამ ვერ გპოულობ ცხოვრება შავთეთრი გამიხდა

სიყვარული

ისე მიყვარხარ ალბათ ცასაც გადავდგავ.ისე მიყვარხარ მხოლოდ შენთვის ვიცოცხლებ მარად.იციი? ზოგჯერ მგონია მარტო ჩემი ხარ,ჩემთვის ცოცხლობ და ჩემთვის არსებობ.იციი? მგონი დავრწმუნდი სამყაროში

მითხარი მოგენატრებიო

ხო მომენატრე, ჰა ვამბობ კარგო,ხო მომენატნენ შენი თვალები,ხო მინდა შენთან მოვიდე, გნახო,ხო მინდა ვიყო ერთხელ თავხედი.მე უკვე ისე ხშირად მტკივდება გულის მიდამო, ყელი, ხელები,იმდენად მინდა შენი შეხება

სიყვარულის დაჟანგულ ხიდზე

მე სიყვარულის დაჟანგულ ხიდზე დავდივარ, ძლიერ ის მენანება. მე მუდამ ვფიქრობ დანამულ ფიცზე, ჩემი გრძნობები სულ მედარდება. მე სიყვარულის დაჟანგულ ხიდზე ისევ და ისევ ვსეირნობ მარტო. მუდამ ვოცნებობ გრძნობათა ხიბლზე! როგორც ჩანს მათთვის მე არ ვარ სანდო.

სიყვარულით არეული...

ვერ აღვწერ რა განვიცადე სიხარულით დავიცალე,დიდი ხანი რომ ვიცადე სწორედ ახლა გავიხარე....როცა სითბო გამიყავი თითქოს შენ ის არ იყავი როცა გულში ჩამიხუტე ამ დროს სულიც ჩამიხუთე...მიხვდებოდი,რომ

ცრემლები მახრჩობს

სიტყვის ამოთმა მიჭირს,სუნთქვაც ძნელდება ვიწვი.შიგნიდან ვიწვი.გულს ყვირილი სურს ვერ უძლებს დარდებს.იქნებ ავდგე და მივეცე განცდებს,იქნებ ავდგე და შევცურო ზღვაში,შიგ შუა ზღვაში.იქნებ დავღუჭო თვალი და ვიგრძნო რამე,

სამყაროს მაშინ დავხატავ...

სამყაროს მაშინ დავხატავ,როცა შენს თვალებს შევიცნობ სიყვარულს მაშინ შევხვდები,როცა შენს ღიმილს შევიგრძნობ გამილამაზებ ცხოვრებას ბევრი,ლამაზი ფერებით არ დავიღლები არასდროს შენი შეხებით,ფერებით...

ნაცრისფერ ქალაქში

ეს ლექსი, არის იმ ენაზე დაწერილი,რომელსაც ტკივილი ჰქვია.. ტკივილი,ნაცრისფერ ქალაქში დადის ისე,როგორც მელანქოლია ჩვენს სულში შემოდგომისას,ან ღამით,როცა საკუთარ თავებთან შიშვლები ვართ.. ნიღბების გარეშე!