სევდიანი ღამე

სევდიანი ცრემლიანი ღამეა, ეს ღამე კი წვიმიანი რამეა... რომ ანათებს ის კაშკაშა მთვარეა და ეს ყველა რომანტიკის მხარეა... ჩემი გული, ჩემი გული მკვდარია! გარემოში კი კვლავ სულ ავდარია! ეს ლექსები ჩემი გულის ფარია, მის გვერდით კი სასმელი და ბარია...

არსად დავეცემი

არავის ვაჩვენებ ცრემლებს, არავის ვაჩვენებ დარდს, სადაც დავეცემი წამოვდგები, ამაყად გავყვები გზას.

ისევ და ისევ მიყვარხარ

ახალ ცხოვრებას ვიწყებდი მაგრამმნება არ მომცეს მძაფრმა გრძნობებმა ნეტავ არ მომკლას ამ მწარე ჩაგვრამ აქ მომკლას რომის კატაკომბებმა ახლა ვჩერდები და მე გნებდები მელანქოლიკად მე დავბერდები ისევ შენ ალბათ გადაგეყრები ლამაზ გრძნობებს მე არ გავეყრები ალბათ

სიყვარული და სიკვდილი

ტკივილები, მაქვს ძლიერ ტკივილი! ისმის ქარის უჩვეულო კივილი! გრძნობები მაქვს, ძლიერ მწარე გრძნობები. სიყვარულის, სიყვარულის ომები. ვმარცხდები და აქ არის დრო სიკვდილის! და გთხოვთ ხმა არ გამაგონოთ ტირილის.მოვითხოვ რომ ხმა ისმოდეს სიცილის და არა ხმა

როცა ტკივილები ბევრდებიან

ქუჩას ავადევნე ნაბიჯები, სულში ქარიშხლები მრავლდებიან. ფიქრი,ოცნებები,იმედები, ერთურთს მისდევენ და ქარწყლდებიან.

გესმის? დორიან!

...ცხოვრება, როგორც მას ეგონა, ისე მდორეა,არ ვიცი მე სხვა, ჩემმა სულმა როგორც იწვალა,ყველას პორტრეტი არ ბერდება, გესმის? დორიან!ვეცადე, მაგრამ ოდნავადაც არ შემიბრალა...

მოდის გაზაფხული...

მოდის გაზაფხული ფიქრით დაზაფული სევდით არეული და გადარეული...მოდის,რთავს ნაპირებს წასვლას არც აპირებს მოაქვს სიყვარული სითბო,სიხარული...მალე წვიმაც მოვა დარიც არ გამოვა დროსაც აზრი არ აქვს

თუ მენატრები

თუ მენატრები,მონატრება,როგორ დავმალო?!გვერდით მაკლიხარ,ჩემს ფიქრებში აღარ მეტევი.შენზე ვწერ ლექსებს,იქ მიღებავ ფერად სამყაროს,ჩემთან გიტოვებ და რითმებში მეიმედები.

პატარა ბიჭის დიდი სიყვარული ა.ა.

შენ ისეთი ლამაზი ხარ, სიტყვებით ვერ აღგწერ! მე შენ ისე შემიყვარდი, რომ პოემებს დავწერ! შენს თმის ერთ ღერს ავიღებ და შევინახავ მალულად! გულით გრძნობებს წავიღებ და მათ დავმალავ ფარულად! ღამით როცა მოგონება შემაწუხებს პატარავ, შენს თმის ღერს ჩავეხუტები

მიყვარხარ ისე ...

მიყვარხარ ისე,როგორც არასდროს იქნებ და ქარმა ფიქრი გამანდოს,ან უჩემობა მასაც ანანოს.ყურისწამღებად ზუზუნებს ქარი,იქ, კლდის პირას დგას მწუხარე ქალი, დიადო მთებო,მომეცით ბანი.ძალა აღარ მაქვს,