შენ მე ცხოვრების აზრი წამართვი...

შენ მე ცხოვრების აზრი წამართვი მიმისაკუთრე,შენი დამარქვი შენ ჩამინერგე სევდის ფესვები ვერც ვხვდები,მასში როგორ ვეშვები..

დამწუხრებული ვარ

დამწუხრებული ვზივარ და ვფიქრობ რა არის ჩემი გულის ფობია ჩემო გულო შენ მის სახით მითხრობ ეს სიყვარული შავი ფონია დამწურებული ვზივარ და ვფიქრობ სად არის გრძნობის ეს ისტორია შენ სიყვარულო მე ისევ მიხმობ მეტყვი გულში არს ეს ირონია დამწუხრებული ვზივარ და

როცა მზე ჩავა

ალბათ იწვიმებს როცა მზე ჩავა, და ჩვენ ხმამაღლა შევიხსნით დუმილს, მერე სურვილი გვექნება შავი, მერე სურვილი გვექნება უმი.

ჭკნება ვარდები,ჩამორეცხა წვიმამ აკრილიც

და ახლა როცა შენს თვალებში დგება აპრილი დღეს როცა მთვარე უფრო ახლოს არის ამაღამ ჩემთვის შორია "ოკეანევ" შენი ნაპირი, მინდა სიჩუმით გამოვხატო გრძნობა ხმამაღლა. ჭკნება ვარდები...ჩამორეცხა წვიმამ აკრილიც, ფიქრით შეშლილი იატაკზე ვწვები გულაღმა...

- ანგელოზი დედამიწაზე

ჩემი ლექსები სულის ხმაა მუდამ რომ მღერის , შენი ლექსები გავაღმერთე (ჩემად ვიწამე) . ჩუმად გიცქერ და ეგ ღიმილი რარიგად გშვენის , უცნაური ხარ - ანგელოზი დედამიწაზე !

შენი თვალები

წახვედი? არაუშავს, მე მუდამ თან გაგყვები! მეღიმაბა ამ ხიდიდან გაფრენილს, ცეკვა-ცეკვით, რომ მხვდებიან ტალღები.

გარდაცვლილი პოეტისგან

ეს სიცივე, ეს სიჩუმე, ცხელი ჩაი, წვიმა. პოეზიამ ეს ინატრა, პოეზიის სხივმა. რომანტიკა! ეს ინატრა პოეზიის სიმმა. მარტოობა! აქ იდარდა ჩემი სულის ბინდმა.ჩემი ცივი გამოხედვა აღარავის სწყინდა, უიმედო სიყვარული დარდს და ვარამს მგვრიდა. ამ გრძნობათა დიდი

ცხოვრების დრამა

ეს ცხოვრება არაფერს არ წარმოადგენს ჩემთვის და ძალიან მნიშვნელოვანს მე სიკვდილი მეტყვის! ოჰ სიკვდილო, შენ მხსნელი ხარ" - ჩემს ფიქრებს სულ ერთვის. აღარ მინდა სიყვარული, მე მსურს ხილვა ღმერთის! სამყაროსგან შორს გაქცევა და დამალვა მინდა, მარტოობა,

იქ,სადაც იხვევა ლენტები

ცა იღვრებოდა ცრემლებად და თეთრი ფერიც ქრებოდა ვიდექი მის წინ ეულად წვიმა კი ცრემლად შრებოდა.

წვიმის წვეთის ბრალია...

წვიმის წვეთის ბრალია რომ მიყვარხარ ძალიან წამოწვიმებს და მოდის ამ დროს სევდაც გამოდის...