ბედნიერად

ეს თეთრი, ურითმო ლექსია.. უბრალო,არაფრით გამორჩეული სხვების ლექსებიდან,მაგრამ ეს ის ლექსია ჩემთვის,გულის ღრმა ნაწილიდან სისხლად რომ წვეთავს და თითოეული წვეთი მახსენებს,როგორ მიყვარდი მხოლოდ ერთი! ახლა ღამეა,ძველ ტკივილებს გულში ვინახავ.. და გადის

შთაგონება

წვიმიან ღამეს ლიმნიან რამეს შევუკვეთავ თქო ვიფიქრე ბარმენს ვხედავ გოგონას წიგნს კითხულობდეს და იწმინდავდეს ცრემლიან თვალებს

სიყვარულის ქვეშ

შორი-ახლოს მოფრინავენ გედები საყვარელმა მიატოვეს , ვერ ხვდები? დადიხარ და ეძებ მარტო ეულად დაფარფატებ მაღლა-დაბლა გრძნეულად.

და თანაც მშვიდად

როცა მე ვხედავ შენ ლამაზ სახეს, მაშინვე ვთვრები სიყვარულისგან. როცა ღამეა ღმერთსაც შევძახებ: ღმერთო სად არის, რა უჭირს ნეტავ.

ზღაპარი

თოვლის ფიფქები სამყაროს რომ თეთრად შემოსავს ჩვენ პირველები გავივლით და ზედ კვალს ვტოვებთ

შენი ყველაფერი მიყვარს

ოჰ, როგორ მიყვარს შენი დანახვა, თავმოყვარეობის გადალახვა. როგორ მიზიდავს შენი მშვენება,bგულში გრძნობათა გაშენება. ოჰ, როგორ მიყვარს სათუთი თითი, თმის სურნელისთვის მე კვლავ ვალს ვიხდი. ოჰ, როგორ მიყვარს ეგ მზე და მთვარე. შენ თუ გსურს, საფლავი ჩემთვის

შენ და ღრუბლები

ღრუბლები შეიკრა გაყინულ ცაზე! მე კი კვლავ დავდექი გრძნობათა მთაზე. იქ, სადაც არავინ, არავინ სცოდავს. იქ, სადაც სულ ყველა ჩემსავით ბოდავს. ვიცი ვერ შეგხვდები ცხოვრების გზაზე, მე მაინც ვიფიქრებ შენს გულის ხმაზე. ჩემს გულში არის ეს დიდი ბზარი, ეს მარტო

როცა ცალმხრივად გიყვარს

როცა ცალმხრივად გიყვარს ზეცას ეცვლება ფერი გული გტკიოდეს, თუნდაც ისევ მის ნახვას ელი

ტაძარი სულის...

ვიყავი ზევით... ბევრად ზევით ვიდრე მიწაა, ბევრად ლამაზი სამფლობელო ვაჩუქე ზეცას. ჩემი თვალები ერთი სუნთქვის დედამიწაა, სადაც ბავშვობაგადაკარგულ გოგონას ვხედავ.

შენ ხარ ჩემი წყურვილი

მცირე ღრუბლებმა შენ შეგქმნეს ცაზე და გულის ფორმა შეიქმნა მარსზე. მე შენთვის ვდგავარ ქედზე და მთაზე და მუდამ ვფიქრობ ამ გრძნობის არსზე. ეს დრო სიყვარულს დაინდობს, მე გულს არავინ დამითმობს. მე გულს არავინ გამითბობს! სიყვარულს?! არვინ არ იხმობს.