დაგიწერ

შენში იმდენი ნაზი ფერია, რომ მაგ სინაზით ვითენებ დილას, სულ ყველა ლექსი რაც მიწერია, უშენოდ განვლილ დღეებთან მიმაქვს. შენში ისეთი ცეცხლი ანთია, მაგ ცეცხლის ალი ყინულებს ალღობს, უშენოდ ყოფნა სულის ხუთვაა, დღეს უშენობა სულს ფიფქად ათოვს.

გაივლის მალე...

გაივლის მალე,ესეც გაივლის, სანამ წვიმები მოსულა ივლისს, სანამ ეს გული შენს წასლას ტირის, დარდი,ტკივილი მოდის და მიდის....

იმღერე მოხუცო იმღერე

იმღერე მოხუცო იმღერე იმღერე მოხუცო, იმღერე,აკვნესე რაც გულში გდებია,იმღერე მანამდის, სანამ შენს ქარები ნამღერს აჰყვებიან,გიყურებ... მამშვიდებს ეგ სახე,ფიქრები ჩემს ფიქრებს იწვევენ,წახვედი...მე ბევრი გეძახე

ვეძებ...

ვეძებ ვარსკვლავებს უღრუბლო ცაზე, მაგრამ არცერთი არ არის ჩემი. ავსებულია სიცოცხლით ღამე, მე კი სიცოცხლის ისევ არ მესმის.

სიმარტოვე ...

უნდა გაეცალო ამგვარ სიმარტოვეს,უნდა მოახიო წიგნებს ყველა გვერდი -სადაც არ დაგინდეს ისე მიგატოვეს,როგორც წყლის გარეშე ციცქნა თეთრი გედი.დროა ყველა სევდა ტალღებს გაატანო,თუნდაც ზღვა შეასკდეს გრძნობებს

ერკე მიდასი - გადავხტები ფანჯრიდან

ღამის გულში, უიმედოდ ვუმზერ მთვარეს, გაფიცულს, ჩემსაებრ ისიც მარტოა, გვერდს არავინ უმშვენებს, კედლებს შევცქერ ოთახისას, შავ-ჩრდილებით გამინულს, სურვილს მიქრობს გადავხატო, ჩემი გრძნობა ფურცელზე.

ერკე მიდასი - ჩვენ გვაერთიანებს

ჩვენ გვაერთიანებს, სიყვარული და ტოტემი ღვთის, ერთიანობა იზრდება, როგორც ცაში აწვდილი ტოტები ხის, ჩვენ გვაერთიანებს, სისხლი მდუღარე, განწირული სიგიჟე გვაწვიმს, როცა შიგ გულში გრძნობებია გაყინული.

ერკე მიდასი - მამი

მე არ ვიცი, როგორ ვუთხრა და ვასწავლო ჩემ შვილს ქუჩაში, რომ კაცი გდია და ვერ იკლავს შიმშილს, როცა მკითხავს, რად გაწირა, მამი, ასე ღმერთმა? ვუპასუხო ცხოვრებაში ზოგს უმტყუნა ბედმა? მეტყვის, მათაც ხომ სურთ ბრძოლა, ნორმალური ყოფა ვერ ვეტყვი, რომ რაც

წავიდეს...

თუ წასვლა უნდა წავიდეს მერე,არ შეაჩერო მიზეზის ახსნად.ტკვილიანი დღეების შემდეგ,მიხვდები ჯობდა შენთვის ეს წასვლა.სინანულამდე ნუ გადაიყვან,უკვე გამოვლილ ფერად სამყაროს.ზოგჯერ გეძახოს მან წარსულიდან

გვირილების დედოფალი

…სითბოსთვის ვეკვროდით ერთმანეთს, სიყვარულს ვლეწავდით კალოზე, მე შენთვის ვეძებდი კესანეს, შენ კოკას მატანდი წყაროზე…