ღიმილისგან ვიცლები...

გახლეჩილი არსებობა და შეშლილი სამყარო...ნაფლეთებად ქცეული ძირითადი ორგანო...სიბნელესთან შერწყმული და დაშლილი სხეული...გაგლეჯილი ოცნება და დალეწილი მიზნები...მარტოდ მარტო დარჩენილი,

ამ მთვარიან ღამეს.

აღარ შემრჩა ის ღიმილი, სპეტაკი და წმინა. აღარც ჩემი გული ფეთქვას, ნაწილებას იქცა!

მიყვარხარრ...

დღეს ვფიქრობ საკუთარ და შენმა სიტყვებმა როგორი სიხარბე მომმატეს ხალისის როცა კი გიხსენებ სამყარო ნათდება და გართულს მინდება ყურება დაისის და ეს სიტკბოება, წადილი სიცოცხლის შენიდან გამოსულ

მე, ლექსები, საზოგადოება და შენ

მე არაფერი არ მინდა ამ ლექსების გარდა, ჩემსა და თქვენს შორის არის დიდი რკინის ფარდა. გამიგებდით? მე ამის ხომ არასოდეს მწამდა. ეს დაცინვა, გულცივობა ჩემს გულს მუდამ კლავდა. მხოლოდ ერთი მიყვარდა და მას ვუძღვნიდი ლექსებს. თქვენი ცივი სახეები კი

სასჯელი

ღმერო,იმედები გაგიცრუე,ვერ დაგიფასე მადლი.ახლა სასჯელს ვიმკი ცოდვისას,მე ხომ უნაყოფო გავხდი.ჩემში აღარ დარჩა არაფერი,სულის ტკივილის გარდა.მე გადაუხვიე იმ გზებიდან,დედობის რომ მიგყავს კართან.

ჩემი "ფიქრნი მტკვრის პირას"

მტკვრის პირას მივდივარ ღამის თბილისში, სულ სიცარიელე არის აქ ივლისში. სულაც არვინ არ დადის აქ ამ ღამის წყვდიადში, მე მთვარე და ვარსკვლავი ჯერ არ ვართ განთიადში. მივდივარ, გული აღარ ცემს მყარად. მისგან დაიჭრა ვინც ჰყავდა ფარად. მაინც მივდივარ

გამიფერადდი

როცა აკორდებს შენს სხეულზე, მე ტემბრში ვითვლი, სწორედ მაშინ ვარ , სულ ყველაზე,ყველაზე მშვიდი...

დაგიხატავ სამყაროს ცისარტყელას ფერებში...

დაგიხატავ სამყაროს ცისარტყელას ფერებში შენს ხმას ვეძებ ყოველთვის წვიმის წვეთის ბგერებში მოვალ,ჩაგეხუტები,ჩაგეკვრები ხელებში შენთან ერთად ვიქნები შემოდგომის დღეებში...მე გაჩვენებ ცხოვრებას ჩემი

ცხოვრება გრძელდება შენდამი გრძნობებით

დრო მიდის, დრო მიდის, ცხოვრება გრძელდება. დრო გადის, დრო სიმწრის, გულს მწარედ ედება. ეს ცხოვრება, ეს ცხოვრება დაბურული ტყეა. ჩემი გული შენ გეკუთვნის მხოლოდ შენი ტყვეა. შენი სახე ამ გულისთვის მშვენიერი მზეა. სიყვარული კი ჩემს გულში გადმორგული ხეა.

ამინდის მსგავსად აირია ჩემი სამყაროც...

ამინდის მსგავსად აირია ჩემი სამყაროც, წვიმს და სულშია უსასრულოდ დიდი ტკივილი... წვიმა გაივლის, ამინდიც კი გამოსწორდება, თუმცა ჩემს სულში წვიმის წვეთებს რა შეაჩერებს?! ცა ტირის თითქოს, შეიშალა ვატყობ ბუნებაც, გარემო გახდა სიცივისგან უფრო შეშლილი...