დამაყრის ტანზე გვირილების სითეთრე მერე

ადრე მიწაში ავურევდი პატარა ხელებს, მალე კი ალბათ მთელი ტანით მომიწევს ძერწვა. არ ვარ პოეტი და ხანდახან ისიც მახელებს, რომ ჩემს საფლავზე მომტირალი ამოვა ძეწნა. შეისხამს ფოთლებს,უფერული ფესვების ფონზე, ზამთარიც მოვა,დაგვიფარავს სხეულებს სეტყვით...

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს

ერთად ვუყვებით ცხოვრების ბილიკს, საერთო მიზანს და გზას დაეკვლულს, არ უშინდები ჩავარდნას ხრამში, მის ტყვეობაში არ მტოვებ მარტოს. მე გგუობ ფარად და ძალას ვიძენ, შენით ვარსებობ და ვსუნთქავ, ატყობ ?

შენ მოხვალ როცა ამინდებიც ატირდებიან

შენ მოხვალ როცა ამინდებიც ატირდებიან და გრძნობის ჭილობს გადავფინავთ ერთურთის მხრებზე... მოხვალ და მაშინ შეგაწუხებს სინდისის ქენჯნა, აწრიალდება ყველაფერი შენში ერთბაშად... ვერ დაგპირდები, რომ ვიქნები ისევ იგივე, ვერც იმას რომ მე გაპატიებ ყველა

მე და გალაკტიონი

ღამით, როდესაც ყველამ დამტოვა, გალაკტიონი დადგა ჩემს გვერდით. იმ ღამით იყო წვიმა და თოვა და მე ვტკბებოდი ბახით და ვერდით! გალაკტიონი ერთადერთია, ვინც გამიგებდა ახლა მალულად... ის პოეზიის ერთი ღმერთია, ვინც ამ ტკივილებს ხედავს ფარულად!

იოანე

ასე'ა როცა ტკივილებს ებრძვი... ცხოვრება_კიდევ გიბრუნებს ხურდას, და შენი(ალბათ,არავის ესმის) ღმერთოო მე მხოლოდ_ სიცოცხლე მსურდა! ნაცრისფერ ღრუბლებს გადაყრის სიო... და ვეღარ მოვალ, გამიგე დედი.

ლოთი პოეტი

გალოთებულა ის პოეტი შენ რომ გეტრფოდა... სიყვარულს, ალერსს, თავდავიწყებას შენ რომ გეტყოდა. შენ ის ვერასდროს, ვერადავერ, ის შენ ვერ გთმობდა. მკვლელი ისარი მას შენი სახით ისევ შემოხვდა. გალოთებულა ის პოეტი

ბავშვი ვიყავი სიყვარული კოცნა მეგონა

ბავშვი ვიყავი,სიყვარული კოცნა მეგონა, მუხუც ბაბუას დამჭკნარ სახეს დავუკოცნიდი, სადღაც წასული მონატრებულს უნდა მეპოვნა, ჩემთვის ბაბუა კაცი იყო მუდამ მოცლილი. მაკოცებდა და მეტყოდა რომ მომირჩებოდა, თუ კი სულელი უნებლიედ წავიქცეოდი...

მე, შენ და წყვდიადი

დაღამებულა, აღარ არსებობს სინათლე ჩემში... ვზივარ და ვკვდები ამ აყროლებულ ცხოვრების გემში... ცა მოღრუბლულა და გადასულა დაღუპვის ველში... ვეღარ ვიცოცხლებ, რადგან იმ გრძნობებს ვერადავერ ვშლი. მგონი გუშინ სიყვარული, სიყვარული ვნახე, მითხრა: "არ

ოცნებები უფერულს მხდიან

წლები გარბიან და თან,ჩემი ფუნჯით ნახატი,იმედების წამები მიაქვთ...წლები მიდიან,მე ვიზრდები და თითქოს,ჩემი ოცნებები უფერულს მხდიან...როცა, ცხოვრების ბილიკების გაკვალვას ვიწყებ,წამში ვრწმუნდები,რომ

უყვარდა ვარდებს ფრენა მდუმარე

ხან სიყვარულიც ისე ძნელია, ნაბიჯსაც ვერ ვდგამ, მხოლოდ ვტრიალებ, დღეს ოცნებებად გამომელიე, შენთან მოსვლა კი დავიგვიანე. ვერ ვხვდები, გახსოვს ან და თუ არა ივლისის წვიმა, ქარი ძლიერი, უყვარდა ვარდებს ფრენა მდუმარე, მე... შენ გეტრფოდი გადამთიელი. ეს იყო