მე დედამიწა უარვყავი ...

უამინდობის შემოჩვეულ უღმერთო დარში, გზაზე გიპოვე... ნაგლეჯ-ნაგლეჯ ეყარე ქუჩებს. მე დედამიწა უარვყავი და მარტო დავრჩი, ვერ შევეფარე საიმედოდ გრძნობების ბუდეს.

პირველი სიყვარული

მე მეჩვენება რომ ცხოვრება დიდი ზღვა არის და ამ ზღვაში ჩემი ფიქრი ერთი წვეთია, შეყვარებული ცხოვრებაში ბევრჯერ იქნები, მაგრამ პირველი სიყვარული მაინც ერთია!

გრძნობების უცვლელი დარდი

მიდის დრო და ვკვდები თითქოს, ვერავისგან ვერ ვგრძნობ სითბოს, ახლა ვგრძნობ მე იმ დროს სიტკბოს და წარსული მიხმობს მიხმობს! ლამაზ გრძნობებს ვხვდები გზად, მოგონებები არს მზად, ის შეგრძნება არის, სად? კავკასიის მწვერვალად! ამაოა ყველა გზა, იქ ვერ მივალ

ვნებისფერი

გიცქერ დილაა და … რა დროს ეგენია სახლში ქვეყანაა საქმე... მხრიდან პლედი მოგძვრა.. შენი თეთრი კანი, ისევ ძველებურად მაბნევს. რა დროს საქმე არის ,სავსე მკერდს ვერ მალავს, ისევ მაცდურად რომ მიწვევს. ჩუმად გეპარები, მკერდზე გიხუტებ და ყურის

ღამეა...

ღამეა და ქუჩებს ვარსკვლავი ანათებს მთვარე კი გოგონას ანარეკლს იჩრდილავს ის თავის ცრემლებსაც არავის ანახებს მის სევდას მარტო ეს მთვარე თუ იხილავს...

წვიმა?! სულ ნუ მოვა...

ჩემში ნურასოდეს ნაკლს ნუ გამოძებნი, ცოცხლებს წინასწარ ხომ საფლავს არ უთხრიან, ასე სულღაღლილი ვერსად გამოვჩნდები და თუ ვერ მიმიღებ ჭირსაც წაუღია - ჩემი იმედებით მოვრთავ სასაფლაოს, ბილიკს ოცნებებით ვუქსოვ ძვირფას ფარჩას, მინდა ეს ცხოვრება ერთად

მეც ვწერდი ლექსებს(ჩემო მუზავ...)

ამ ტკივილს ისევ უშენობის ელფერი დაკრავს, დღეს როცა ციდან წამოსული მზის სხივი მათბობს, ვდგავარ და ჩუმად ველოდები სიყვარულს კართან, ჰო ასე გელი,გასაოცრად...უბრალოდ მარტო. მხრებია შენი...

მწარე რეალობა

ღამეა, ოდნავ უჩვეულო, მთვარის გარეშე ჩვენ, ოღონდ უკვე ცალ-ცალობით სადღაც გვიცდიან...

ღმერთო ...

გუშინ სხვანაირად წვიმდა, სევდას არ მიქრობდა ზეცა,ახლა როცა კვდომის წინ ვარ, დედის დიდრონ თვალებს ვხედავ.უნდა მივატოვო ვიცი, უნდა შევერიო ღრუბლებს,ღმერთო ვუყურებ და მიკვირს, ამდენს თუ რა ძალით

ეს გრძნობა ხომ ომია

არეული გონებით,დაბინდული აზრებით, ზოგჯერ ლაღი ღიმილით, მოკაშკაშე თვალებით. ცხოვრებაც ხომ ომია, ათას გრძნობით აღსავსე?! ზოგჯერ ძირში ეცემი, ზოგჯერ ცაში ფარფატებ.