მორჩა, შევეშვი უშენობას...

მორჩა, შევეშვი უშენობას, ნუღარ მავიწყებ, რომ წახვედი და აწი უკვე არსად აღარ ხარ, დღეს არა, ხვალე, კვლავ შენზე ფიქრს როცა დავიწყებ, მოეჩვენება ჩემს ანგელოზს უკვე გადახრად.

ნეტავ შემეძლოს დაგაბრუნო მიწაზე ციდან

ვუყურებ მოხუც ნაოჭიან ბაბუას სახეს, ღიმილი მიპყრობს სითბოთი რომ ევსება ხედვა, ვიხსენებ წუთებს... იმ სიზმრებში სადაც კი ვნახე, ვრჩები და მინდა დავაბრუნო! აქ იყოს ჩემთან...

რა ვქნა, ასეთი ვარ (სრულად)

სიტყვები დაობდა ფურცლებზე ნაწერი, როგორც წარმოსახვის მკვდარი არტერია, სულზე გაჩენილი პატარა ნაკერი ხდება უსასრულოდ ბნელი მატერია, წამი ვეღარ ხდება უეცრად ჟღერადი, როცა იღიმიან ძველი სურვილები, რადგან შემოაჭკნათ გრძნობებს ის ფერადი ნაზად გამოზრდილი

საღამოს განწყობა

საღამოს განწყობა..ჩაი-დარიჩინით,ჩახლეჩვით უკრავს რადიო-Edvin Martons.შენ ბავშვურად,მარტო ყოფნა დაიჩემე,ჩაი დარიჩინით და არაფერს ნატრობ.არაფერი გაღელვებს.წევხარ.იძინებ.ვინ იცის,ვინ მოსთვლის იტირე რამდენჯერ

მე და ის

ყელს გიმშვენებს ოქროს ძეწკვი,ჩემს ხის ჯვარს კი დასცინიან ვითომ მორწმუნე ხალხი.გაყინულ ხელებს ვითბობთბილი სუნთქვით,შენ კი გამათბობელს ვერ შორდები. სახეს გილამაზებს მაკიაჟის გროვა ჩემსას ატყვია მწუხრება ტონა.შენ ბრაზობ მამაზე,თანხა ცოტა რომ მომქცა.მე

არაფერია

არაფერია, ყველაფერი ისევ გაივლის ვარდებს თუ არა იასამნებს დავუწყებთ კრეფას,სისულელეა, რა აზრი აქვს შეცვლას ამინდის სულში ხომ მაინც გაგრძელდება წვიმა და სეტყვა.არაფერია თუ ტკივილი ყელში წაგიჭერს,ყულფმორგებული თუ გაასწრებ ტკივილის მორევს

წერილი

გაქრა ჩემო ძმაო ყველაფერი, გაქრა რაც კი იყო ადრე. წლებმა მიმოიცვა აზროვნება, გულსაც გაუჩინა არე!

ჩემი მკერდი შეგიფარებს

წვიმაში რომ მზე ეყრება დედამიწას მოქუფრულში ერთი სხივიც არ კიაფობს მგრძნობიარე მონისლულ გულს ვინ დაიცავს იარების ტკივილი ვინ დამიამოს.

რეალობა

შემომაჩვიეს ქვის ლოდებზე მირონის ცხება! სიზმრად გადებულ ხიდის თავებს ბილწად ლაგმავენ. გადაანთხიეს ღრმა წარსულიც აივნებიდან

შენ კიდევ რჩები!

მზე ჩადის ცა გავს აფეთქებულ ცეცხლიან ედემს მინდოდა ფუნჯად ზღვა მექცია ნახატად ღამე... ერთხელ მოვტყუვდი, ვარსკვლავთცვენის სურვილებს ვენდე, ჰო მერე ლამაზ უსასრულოდ უძირო თვალებს.