შენ კი აღარა ხარ ჩემი

ყველაფერმა დაკარგა ფერი ახლა შენც კი აღარ გქვია ჩემი, ქარი ქრის ქარი ქრის და თან მღერის ისევ მდუმარეა ხევი,

მე ვიცი, კარგო..

ღიმილშერჩენილ ჩემს ბაგეებს დაუწყებ კოცნას, თითის ბალიშებს რუდუნებით შემახებ კანზე, მე, ვიცი, კარგო თავდახრილი გვამთან რომ მოხვალ, გაგახსენდება თუ რამდენჯერ გადექი განზე.

ორსული ქალი უფრო ნაზია

ორსული ქალი უფრო ნაზია ის უფრთხილდება გარედან ნაყოფს ორსული ქალი ისე თბილია რომ მის სიყვარულს ყველასთვის გაყოფს

დაიკოს ვერავინ წამართმევს

სულ ცოტა დროა მართმევენ შენს თავს ჩემი გული ხომ სულ შენთვის ფეთქავს შენს თავს არავის დავუთმობ მარად შენთვის ყოველთვის ვიდგები ფარად

ახლა არც ფიროსმანს მოვპარავ იდეას

ახლა არც ფიროსმანს მოვპარავ იდეას, სად ვნახო თბილისში ამდენი ვარდები? ეს ლექსი იმდენად არ გაიყიდება... ნისია? არ მომცეს... და არც განვადებით, ვიცი, არ გიხდება ახლა სიმარტოვე, არც ბილწი პოეტის მორიგი სტროფები_

ცა რომ ჩაღვრილა, იმ თვალებს

ნამქერი ჰფარავს ყიამეთს სევდის ცრემლები დედის, ცა რომ ჩაღვრილა იმ თვალებს, მივანდე ჩემი ბედი. ცის მუქ, ლურჯ ოკეანეში, მთვარე იღვრება ოფლად, ცაში ჩაღვრილი თვალების, სახე დავტოვე ობლად.

რა გჭირს საქართველო ჩემო?

რა გჭირს საქართველო ჩემო? რატომ გეღუპება ერი? უნდა გაძლიერდეს ლოცვა უნდა გაძლიერდეს მრევლი.

მარი ჩემი სიხარული

სანამ მარიზე გეტყოდეთ რამეს მოგესალმებით მე ამ დიდ ღამეს მე მოგიკითხავთ როგორც დიდ მთვარეს და ვარსკვლავების უსასრულ არეს

საქართველო

დაისი იყო... მზე იწვებოდა ამაყად იდგა კავკასიონი, მიჰქროდა ნისლი...თან ირწეოდა, და მთას კალთაზე ეწვა რიონი.

ისე მომენატრე, სულ მელანდები

ისე მომენატრე რომ გაჩერდა დროის წამები ისე მომენატრე ვეღარ ამბობს სათქმელს თვალები ისე მომენატრე ჩემი გრძნობით ზეცა ატირდა ისე მომენატრე რომ ზაფხული უცებ გაცივდა