პოეტის ქმარი . . .

შენ უნდა გერქვას პოეტის ქმარი, არ გაშინებდეს ცრემლები ჩუმი. გიყვარდეს წვიმაც, თოვლიც და ქარიც, არ გღლიდეს უგზოდ შემოვლა ქუჩის.

ბალიშზე დაყრილ მიწისფერი და სველი თმებით

როდესაც პირქვე დამხობილი საწოლზე წევხარ, ბალიშზე დაყრილ მიწისფერი და სველი თმებით, შენივე თავის ლაქიაც და მადამიც შენ ხარ, შენი გოლგოთით, ეკლებით და შენივე გზებით.

"გარყვნილი"

სასაფლაოზე ნუ შეხვალ ამბობენ, საშიშროებას აუწყებს თურმე, პატიოსნების ზღვარს სად ხედავენ, კანტი-კუნტ თუ ჰკრეფენ ხეზე, მე სულ არ მინდა აქედან გარბოდნენ,

თოვდა

თვალი ლამობდა ქალი გყვარობდა ჩუმად გნატრობდა გულში დარდობდა, მაინც ვერ გთმობდა გული გიხმობდა შენარ გინდოდა, არ გჭირდებოდა ის ქალი ისევ იტანჯბოდა, და მაინც თოვდა თეთრი ფიფქები ნაზად დაჰქროდა, ქარი მღეროდა

მე თქვენთან ვარ

იხარეთ ჩემთან და ჩემს გარეშე იხარეთ ჩემში მე ხო ყველგან ვარ როცა გავქრები ვერ დამინახავთ მაგრამ თქვენ იგრძნობთ რომ მე თქვენთან ვარ

-შენ ის ლექსი ხარ დასასრული, რომ ვერ ვუპოვნე!

ადრე შენს გარდა სხვა არავინ მისმენდა მახსოვს, დღეს მისმენს ყველა და ამავდროს ესმის არავის. შენს ნაფეხურებს წვიმა შლის და სისხლისფრად ათოვს, შენ ფურცელი ხარ ჩემს შავ წიგნში თეთრად

ანგელოზიაო ალბათ ამას იტყვით

სული ობოლიო,გული გატეხილი, გრძნობები შეცვლილი და ემოციები გამოცვლილი, თვალები სულის სარკე ტუჩები ვარდისფერი მიუწვდომელი და თნაც გამომწვევი ვარდის სიელფერე მისთვის ბოძებული

ახლახანს მე

მე ახლახანს მივატოვე ყველა, მე ახლახანს გადვუდექი ღმერთს, მე ხანდახან მეტნაკლებად მახსოვს, რომ ერთმანეთს ჩვენ, შევფიცეთ დღე, ვითომ არც და უგზოუკლოდ დამთმო, თითქოს არსად არ ვიყავით ჩვენ!?.

მსჯავრდებული და მოსამართლე . . .

-კითხვა პირველი ! გიყვარდით თუ მხოლოდ გაერთეთ? -არა რას ბრძანებთ (აღშფოთდა და სუნთქვა უჭირდა) სიტყვა მიყვარხარ ვიცი მითქვამს თქვენთვის არცერთხელ, მაგრამ არასდროს წამიშლიხართ ჩემი გულიდან.

შენი აქ ყოფნა მკლავს.

ისევ ზღვისფერი დამაქვს თვალები, სხვისი ცოლი ვარ კვლავ, ისევ შორიდან მელიცლიცები, ისევ შორიდან მკლავ, ო, რა ტყუილად დაგიქადნია, მე მოგიკლავო ქმარს. შენი სიტყვები,