დაბრუნდი

ღრმად გაიდგა უშენობამ ფესვები აღარ ყვავის აღარცერთი ყლორტი შენ ხომ იცი სულ მეჩემები მონატრებას მხოლოდ შენ უშველი დავდივარ და ყველგან მეჩვენები მინდა ერთად ავაშენოთ ქოხი

ანნა ამილახვარი

შენ მომიყვანე მე შემოდგომა შენ მომაბეზრე მე ფეხზე დგომა შენ მომაბეზრე მე ჩემი ყოფა ჩემს გულს მიეცი მრავლად დაყოფა

წყევლა

მწამს ძნელია როცა იცი ყველაფერი ფეხთ გიგია და რომ გულში ნაპერწკალი არსაიდან არ გინთია უძლური ხარ როცა ხვდები არაფერი გაბადია

ბენჟამინ !

შორია სითეთრე სულის და რითმების, შორია შენამდე მოღწევა ბენჟამინ. გავსებ და ამავდროს მე ისე ვიცლები, ვერ აღწერს სიტყვებით ჩემს გარდა ვერავინ.

კვლავ

გლოვის ზარების ამაყი რისხვა დაჩოქილ ღამის თვდებად იქცა ჩაწოლილ ბურუსს სალამი მისცა არსად ჩქარობდა,ჩემს თავთან იჯდა ვატყობ,მიბიძგებს,დავტოვო მიწა გულის სიღრმეში შენც ხომ ეს გინდა და მთელ სივრცეში ტკივილი წვიმდა

ბოლო სიყვარულს

ჩემში ნისლია და ქარიშხალი ყველაფერს გლეჯს და ყველაფერს კვეთს ახლა ჩემგან ჩანს შორს, შენი ალი წვიმის წვეთები კი არსად წვეთს

***

ერთი ათასად გარეულა სისხლი სხეულში. ერთი ათასად ირევიან სხვის სულში. ბინძურ თითებს დაუნდობლად აფათურებენ, და მერე სუნიან ნერწყვს შიგ აფურთხებენ.

წასვლები

ყველა შენს წასვლას უვარსკვლავო ზეცის ფერი აქვს, თუმცა შენს ღიმილს ის სიძველე არ შერჩენია, მე რომ მიყვარდა.

ან იქნებ სულაც კარგად ყოფნა არც კი მიცდია ...

მტკიოდა როცა ვუყურებდი ღრუბლების მეჯლისს, მუდამ ვამჩნევდი თეთრი ფერის მარტოსულ გუნდას. დღეს შენ იყავი ჩემთვის კარგო პროზაც და ლექსიც, დღეს შენ იჯექი ჩემს თითებში წერა რომ სურდათ.

ამიტომ ზოგჯერ მომიტევეთ განმარტოება

ზოგჯერ მგონია, რომ უცხო ვარ მე ამ მიწაზე, დავიარები როცა უხმოდ დედამიწაზე, თითქმის არ მესმის ჩემს გარშემო ხალხის ხმაური და არც ჩემს ბგერებს ახსენდებათ აურზაური,