კრთიან ხეები...

შიში მაქვს ღამის მოჩვეული კოშმარის შემდეგ, ყოველღამ ვხედავ ეშმაკნი რომ ჩემს სხეულს იყოფს. მათ არ იციან ის ლექსები რაც შენთვის ვწერე, ჯოჯოხეთია და თან ამდროს სამოთხე თითქოს.

წუხელ დაგხატე ...

მჭირდები ვფიცავ ... შენი სუნთქვა ჩემი ხატია, შენი თვალები ჩემი სულის წმინდა ტაძარი. დღეს რაც ფურცლებზე ამ კალამმა გრძნობა დატია ვეძებ და ვერსად ვერ ვიპოვე მისი სადარი.

ჩემი ლექსი თვით მოგძებნის

დაღამება სევდას მიქსოვს, გული რითი გავართო, დავჯდები და დავწერ ბარათს, ისევ უმისამართოდ.

მე ...

ღამის ნიავმა მოიტანა შენი სახელი, გამაგებინე , წლების მერეც ასე ერთგულად რად გელი? დღეს კიდევ ერთხელ გავიხსენე ჩემი წარსული და პირველ რიგში მე წარმოვთქვი შენი სახელი!

ქალი

ქალი ქმნილებაა ქალი შედევრია ერთადერთია კაცის ღმერთია, ქალი ღვინოა თავბრუდამხვევია კაცის წყურვილია, გონის ამრევია ქალი რა არის?

პოეტის ქმარი . . .

შენ უნდა გერქვას პოეტის ქმარი, არ გაშინებდეს ცრემლები ჩუმი. გიყვარდეს წვიმაც, თოვლიც და ქარიც, არ გღლიდეს უგზოდ შემოვლა ქუჩის.

ბალიშზე დაყრილ მიწისფერი და სველი თმებით

როდესაც პირქვე დამხობილი საწოლზე წევხარ, ბალიშზე დაყრილ მიწისფერი და სველი თმებით, შენივე თავის ლაქიაც და მადამიც შენ ხარ, შენი გოლგოთით, ეკლებით და შენივე გზებით.

"გარყვნილი"

სასაფლაოზე ნუ შეხვალ ამბობენ, საშიშროებას აუწყებს თურმე, პატიოსნების ზღვარს სად ხედავენ, კანტი-კუნტ თუ ჰკრეფენ ხეზე, მე სულ არ მინდა აქედან გარბოდნენ,

თოვდა

თვალი ლამობდა ქალი გყვარობდა ჩუმად გნატრობდა გულში დარდობდა, მაინც ვერ გთმობდა გული გიხმობდა შენარ გინდოდა, არ გჭირდებოდა ის ქალი ისევ იტანჯბოდა, და მაინც თოვდა თეთრი ფიფქები ნაზად დაჰქროდა, ქარი მღეროდა

მე თქვენთან ვარ

იხარეთ ჩემთან და ჩემს გარეშე იხარეთ ჩემში მე ხო ყველგან ვარ როცა გავქრები ვერ დამინახავთ მაგრამ თქვენ იგრძნობთ რომ მე თქვენთან ვარ