მთვარის პოეტი

იქნებ გავიღვიძო დილით, იქნებ მე გიპოვო ამ დღეს მინდა მხოლოდ სიხარული, არ მსურს სენტიმენტი მახლდეს. მინდა ავიხდინო ღამე, მინდა აგიყვანო ცამდე იცი? შენს გარეშე თითქმის არაფერი არ მაქვს ამ დღეს.

შენ წვიმა ხარ!

წვიმიანია ყველა კუთხე,ყველა კუნჭული, და მუსიკასაც წვიმიანი ხმაურით ვუსმენ... ნახატიც თითქოს გამოვიდა სულ გაწუმპული, ნახშირის ფანქარს სისათუთით...ნამიანს ვუსმევ...

ცხრა მთა, ცხრა ზღვა, ცხრა ოცნება...

გამიხსენე, სანატრელო, როცა წავალ სამსჯავროს, შენი სულის ნეტარებამ იქაც გადამატაროს ცხრა მთა, ცხრა ზღვა, ცხრა ოცნება, ერთის თვლათა ცდუნება, სიყვარულის საოცრება და შენი ერთგულება. გამიხსენე, როგორ ვწერდი ჩემი სულის სიგიჟეს,

სიყვარული... ეს სიტყვაა

სიყვარული ეს სიტყვაა სადაც სევდას განიტევენ ეს ისაა სადაც ყველა თავსა ჰპოვებს საიც გული მიეძგერით, მაგრამ რა ვქნა თუ ეს სიტყვა ჩემში ისევ გულს ათრთოლებს და მე რა ვქნა თუ უსიტყვოდ გრძნობის მორევს მივეცემი.

ამ ქუჩის ბოლოს

ამ ქუჩის ბოლოს, ამ ქუჩის ბოლოს, ორი მოხუცი ცხოვრობს, მათი სახლ-კარი მარტოობისგან დამსგავსებია სოროს

ჩემებურად

კიდევ ერთ ღამეს გავყინავ ქარიანს ერთ ჭიქას ვახვედრებ ყველა ჩემს მეეს ვხედავ,ვიზრდები,ვშორდები ბავშვობას ფერებიც მკვეთრად აღარ ანათებს ვერ ვეგუები მწარე ცხოვრებას ამიტომ ხშირად საკუთარს ვწერ პატარა სცენის დამტვერილ კულისებს ვანანებ გაჩენის

ვალსი ფოთოლცვენით

მინდა ვიცეკვოთ სიტყვის გარეშე, ვიოლინოზე უკრავს მოხუცი, თუმცა წლებგავლილ დროის თარეშად, მივხვდი... უეცრად მეც რომ მოვხუცდი.

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი...

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი ვებრძვი ყველაფერს რაც ასე მტანჯავს... ზოგჯერ იმდენად უძლური ვხდები გაქცევას ვნატრობ და ღმერთთან წასვლას...

ბავშვობა

დღესაც გავათენებ, მე ასე მგონია, ამ ლექსის წერამ ხომ, მე სულ გადამრია, რითმა ამ ბოლო დროს ცოტაც ამერია, იცი? ჩემთან ღამე ცოხლობს პოეზია.

და თუ გგონია არ მენატრები

ამაოდ ვზივარ რაფასთან ისევ ამაოდ მოველი მერცხლის მოფრენას იის ამოსვლას და შროშნებს კიდევ ამ ქვეყანაზე სხივის მოვლენას