წვიმა და ვივალდი

წვიმის წვეთები სახეზე ეცემა, სასიამოვნოდ უკრავს ვივალდი. ნელი მოძრაობიტ,მისკენ მიზიდავს და ტანგოს მეცეკვება წვიმაში. მუსიკა სწრაფად უკრავს, მგონი არ აპირებს ტემპი შეანელოს. სადღაც ეჩქარება,წვიმას ემალება, მაგრამ მაინც ჩნდება ვითომ ემალება?

ყველა უდაბნოს გადავლახავ და ვფიცავ მოგიტან წყალს

უბრალოდ არ მსურს რომ გაგატანო ქარს, ხვდები? რაც უფრო ხშირად ვფიქრობ შენზე, მეც უფრო მეტად ვბავშვდები.. ყოველგვარ გზას ვცდები, ვიცი რომ ეს სენია

ქუჩის ნაპირებს გავყვები ნელა

ქუჩის ნაპირებს გავყვები ნელა, წვიმის წვეთები მისველებს პალტოს, შენ შემოგხვდები საღამოს ბედად, და დაგიძახებ შორიდან კარგო.

უბრალოდ ჩვენ

აოცებთ სხივები ამ თვალთა უძირო შემოგვხედავენ და წამში ვქრებით გვითხრან მიყვარხარ!? არაა საჭირო ამას უსიტყვოდ ვხვდებით რამდენი კვალით გავთელეთ მსოფლიო ვაგროვებთ გრძნობებს,ნისიად ვყიდით ფუნჯებს მოვპარეთ ფერები უბიწო

მოვაწყობ ჯოჯოხეთს!

შიშველ ფეხებით მივუყვები ცხოვრების ბილიკს, მე დავიღალე, გადავიწვი, გადავიღალე... ბოროტი ხმები გზაზე ეკლებად მიგლეჯენ ტერფებს!, გამოვიფიტე , გავუცხოვდი და შევიშალე!...

რაც არ უნდა ვქნა მაინც მიყვარხარ

ყოველდღე ვცდილობ შენს დავიწყებას ყოველღამე კი თვალწინ მიდგახარ ამაოდ ვცდილობ მე გაღვიძებას რაც არ უნდა ვქნა მაინც მიყვარხარ მე ვერ ვივიწყებ შენს ლამაზ ღიმილს და მისი ცქერა კვლავაც მინდება ეს სილამაზე მანდომებს ტირილს როგორც ჰაერი ისე მჭირდება

ღვთის უახლოეს სამოსახლომდე

კვამლი ავარდა სისხლის სურნელის, და შურისგებად ზეცა გაცრიცა, ჰყვავის ნაღველი, როგორც კუნელი, იქ სადაც ცეცხლმა სული დაცრიცა.

აბსურდი

უსასრულობის კიდესთან ვდგავართ, რთული ყოფილა ცხოვრების მართვა, გაურკვევლობის პიკს ვაღწევთ მარად არავის ახსოვს "წესების"გამა ვეღარ აღვიქვამთ ფერებსაც ნათლად

დიდი პატივისცემით საბავშვო სახლის აღმზდელ-მასწავლებლებს

როგორც დედა ყრმის აკვანთან თეთრად გაათენებს, თქვენც ასევე დახაროდით, დღეღამ აღსაზრდელებს.

ჩემს ერთადერთ დაიკოს

ახლა ამ ლექსს მივუძღვნი ჩემს მშვენიერ დაიკოს მასზე მნიშვნელოვანი ჩემთვის ვინ უნდა იყოს