....

მე შეიძლება კარგი მთამსვლელი სულაც არა ვარ და შეიძლება სხვისთვის ვერასდროს ავალ მწვერვალზე, შენ შეიძლება მიუწვდომელ ამ მწვერვალს გავხარ

ჩემო მერი მე შენ გელი

ჩემო ჩემო ჩემო მერი ნეტავ იცი როგორ გელი? მე შენ ძლიერ ხომ მიყვარხარ ყველაფერზე მეტად მყავხარ

უძღები ვარ შვილი...

ვიცი უღმერთობა მტანჯავს... რწმენა შერყეული ვკვდები... მაგრამ მომიტევოს მინდა... მე ხომ უძღები ვარ შვილი...

მე ამ წუთას...

მე ამ წუთას გეძებ მთელი გულით მე ამ წუთას მენატრები ალბათ, მე ამ წუთას გელოდები ისევ, თუმცა ვიცი რომ შეხვედრის არ გწამს.

ღამე მთვარე შორეული

ღამე მთვარე შორეული შენსკენ გრძნობა მორეული, მოვალ როგორც მთვარეული შენზე ფიქრით არეული...

სიგიჟის ზღვარზე მონატრებული

სიგიჟის ზღვარზე მონატრებული, ვზივარ და გიცდი დანებებული, სხვა ყველასაგან მიტოვებული, გარინდული და დავიწყებული.

ქუჩას მივუყვებით ორნი...

შენი ფილტვებიდან ჰაერს უხვად შევისრუტავ კვლავაც... იცი? პირველ კოცნის ავტორს შენი სახელი აქვს ახლაც...

მინდოდა (სრულად)

მინდოდა შენი რიტმით მეცხოვრა, რომ შენს დაძახილს დავლოდებოდი და სანატრელი მუსიკის ხმაზე შენს მაჯისცემას შევკედლებოდი,

შუქი დამიტოვე

გავეცალეთ... სანამ სურვილია, სანამ სიახლოვე... შავი დუმილია ისევ, არე-მარე, ოთხას შუქიანი ფარდა შეატოვეს...

ფიქრები

ამდენ სიძულვილს ვეღარ ითმენს, გული ჩაგრული, მხოლოდ რაც ვიცი, დღეს ჩემშია, რწმენა ქართული.