ისევ შორს

მთვარიანი ღამის ორი საათია, შუა ქალაქისკენ მივალ მგლოვიარე. ფიქრში უიმედო ხმები გადადიან, როცა სიშორეზე ტირის როიალი.

წარსული ანგრევს აწმყოს და მომავალს...

წლობით ნაგროვები ტკივილი ნელ-ნელა ჟონავს უკვე ვენებიდან... წარსულის მწარე გამოცდილება ანგრევს აწმყოს და მომავალს ერთად...

ამინთეთ თვალები! წამსვლელმა ჩააქრო

ამინთეთ თვალები! წამსვლელმა ჩააქრო, ასე რომ მიყვარდა თვალებიც რომ ვანდე?!

და ირიჟრაჟებს ვით ედემში (თუ ასე გნებავს)

მაგრამ ვეღარ ცვლის უცაბედი წამი სურვილებს, მომავლის შიში დიად გრძნობებს ვერ იმორჩილებს, რადგან ღარიბი წამი ძერწავს მარტივ ოცნებებს და მოგონება მის გარშემო იკრებს მორჩილებს,

ოფოფები

მაინც შენმა მონატრებამ მომიარა, ისევ შენი მომიფრინდნენ ოფოფები... მე ცხოვრება გადამექცა ბოდიალად... ან თვითონ ვარ მაწანწალა – მოწოდებით!

ადამიანო!

ადამიანო! ნუ ებრძვი სხვას. ნუ დაეჭვდები მის წმინდა გულში ყველა ერთმანეთს არ ჰგავს მოდი ჯერ ჩაიხედე სულში.

ჩემზე ფიქრებმაც კი დაგტოვეს

ახლა ის დროა, არაფერი, რომ არ მაკვირვებს. მე შევეჩვიე გულის ტკენას და გამწყდარ სიმებს. ზამთრის ღამეა. (ვერ ვიტყვი, რომ თოვას აპირებს) კვლავ შენზე ვფიქრობ, მენატრები,

შენი მონატრება მე ლექსს მაწერინებს

შენი მონატრება მე ლექსს მაწერინებს, ჩემი შთაგონების შენ ხარ მესაკუთრე, შენი სიყვარული რითაც მანებივრებ ჩემი ლექსებია მე რომ გესაუბრე

ეგოისტი გოგო ვარ!

ეგოისტი გოგო ვარ, დამიბრუნე გრძნობები! თავს მოვიკლავ იცოდე, აღარ დაგელოდები! გული ცივი გამიხდა, ამაცალე ლოდები!

***

როცა წვიმით დასველებულს მოგადგება თვალზე ცრემლი მაშინ ხვდები, რომ ის ბიჭი აღარ არის შენი.