უკანასკნელად

ხელი ჩამკიდე ისე ძლიერად, რომ თვით სიკვდილმაც ვერ დაგვაშოროს, მე შენ მიყვარხარო ისე დამიძახე, რომ თვით ღმერთებსაც ზეცად გააგონო.

გავა დრო,და მოვუყვებით შვილებს..

გავა დრო, და მოვუყვებით შვილებს თუ ამ გრძნობამ რა უღმერთოდ გვძლია რომ სიხარულს გული ვეღარ იტევს რომ ამ გრძნობას სიყვარული ჰქვია..

დღეს ჩემს მაისურს ისევ შენი სურნელი ასდის

და ჩემს მაისურს ისევ შენი სურნელი ასდის, ახლა ისე მსურს "გემრიელად" გულში ჩამიკრა, რომ არ მეხები ჩემს ბაგეებს ფერიც კი გასდის, თუ არ გიყვარვარ,გეხვეწები... ახლა არ მითხრა

ადამიანი

თუ ძალგიძს დარჩე, ძველებურად მშვიდი და მტკიცე, და არ დაიბნე,როცა თავგზა ებნევა ყველას. თუ ძლგიძს სიმხნედ,შემართებად და რწმენად იქცე, როცა შენს ირგვლივ მკვდარი არის შენდამი რწმენა.

ორი სიცოცხლე

მე ლექსს ვწერ მისთვის, რომ გავიფანტო გულში დარდები სულში ავრიო,ტვინში დავგლიჯო და გადავყარო შავი ფარდები.

სად ხარ უფალო?!

უსამართლობამ შუღლმა და ბოღმამ დაისადგურა თითქოს და ყველგან... ისეთი ავი გახდა სამყარო სურვილი არ მაქვს მათ დავემსგავსო...

დღეს ქარმა ფოთლები არია,მიყარა!

დღეს ქარმა ფოთლები არია... მიყარა, ძალიან რომ დაცხეს არ არის მოტივი, ახლა თუ მოხვედი?!იქნება მიქარვა, სიყვარულს აღარ ვგრძნობ,გრძნობაა ყოფილი.

პახმელია

უძილო თვალები ჩალურჯებული, გუგები მკვდარი დასიებული, ძარღვებში სისხლი შესქელებული, დაცლილი ჭიქა ,ღვინო ქებული...

ტკივილს ვეღარ ვუძლებ...

ტკივილს ვეღარ ვუძლებ... აღარ შემიძლია... გიჟურმა მონატრებამ თავ-გზა ამირიმტკივა ყველაფერი... სული მეხლიჩება... გაორება მჭირს მჩვევია გაგიჟება... ჭკუიდან გადასულსა... მიჭირს კონტროლი და ირგვლივ ყველაფერი ვხვდები სიცრუეა...

ყველაფერი დასრულდა

ჩემი ტკივილი რომ ენახა ღრუბელს დაიწყებდა სკდომას გაზაფხულზე დაიწყებდა თოვას, ზაფხული დაემსგავსებოდა შემოდგომას.. წვიმა შეაშრებოდა მიწას, ეს ტკივილი აატირებდა დედამიწას... ზღვა დაიწყებდა ღელვას, ცაზე გამოჩნდებოდა ელვაც...