ასე უყვართ ვარდებს

და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი თვალის ბრწყინვალება თავდახრილი ეს ცხოვრება მხოლოდ იმ ერთს მიანება. როცა იგრძნო დატანჯულმა მისი სითბოს მხურვალება ტუჩი დაშრა და მოუნდა მისი ბაგის მწყურვალება.

* * *

ლამაზ ფერების უბრალოებამ ჩვენ ხალხს მოგვიგდო წუთისოფელი. და მოგვაძახა, მოუარეთო! ის კი არ გვითხრა?! ყველაფერ ცუდ აზრს, ერთად ადგილი მოუყარეთო. მან დაგვიტოვა დედამიწა ცუდად მყოფელი. და ხალხის ფიქრად გადაიქცა,

პატივისცემით გალაქტიონს

"ოჰ , როგორ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა" ჩამონაქროლი მუზის სხივების დილით, სარკმლიდან ანკესით ჭერა.

უსაშველოდ მოიღრუბლა ღამე..!

უსაშველოდ მოიღრუბლა ღამე და მე ვხვდები ვერ გაგიშვებ ისევ, არ წახვიდე გთხოვ მითხარი რამე, მე უშენოდ ვეღარ გაძლებ ვიცი.

მთელი ცხოვრებაა გეძებ

მთელი ცხოვრებაა გეძებ, მთელი ცხოვრებაა გნატრობ, იცი?!… შემეშალე ერთხელ, ახლა მოგაგენი ვატყობ. აი, ის ღიმილი სადაც ერთ დროს დავიკარგე უკვე, ჟამის გარდახდომის დროდან, ახლა სიგიჟისკენ ვუხვევ. აი… გაწვიმებას იწყებს, ხალხიც მოეფარა კედლებს, მე კი

მე უბრალოდ მომინდა და ასე!

მე უბრალოდ მომინდა და ასე, პოეტობა ავიჩემე ვითომ, ვწერდი ლექსებს, მეც არ ვიცი რაზე, ჩემს თავს ისევ ტაშს ვუკრავდი თვითონ, ვიღრიალებ ახლა ბოლო ხმაზე!

გტკივა !

გტკივა ეს როცა დაეშვა ფარდა, და აღარ გესმის მისი სიცილი. გტკივა როდესაც კვლავ გინდა ნახვა და არ იხსნება ისევ კულისი.

აზრი არა აქვს მაინც მახსოვხარ..

მე მომენატრე და ამიტომ გწერ... მე იმას მოგწერ რაც არ მითქვია გაცნობის დღიდან გულში მიზიხარ შენი გული კი მგონი სხვისია.

წამ(ებ)ი წვეთავს

რითმებს დავეძებ წელშიმოხრილ ბერიკაცივით, მინდა ცხოვრება ლექსის სტროფად კვლავ ავამღერო, მაგრამ ფიქრები სადღაც მიდის არაკაცივით და შეშლილივით ვათამაშებ კალამთა ღეროს.

წვიმის წვეთები

მელოდიური წვიმის წვეთები სევდას ერწყმიან ჰარმონიულად, განწყობას ქმნიან მელანქოლიურს, იბადებიან პათეტიკურად...