მხატვართა... გძნობები...

გუშინ დავიბადე, უცოდველი მარტის ამინდში ვხატავ სამყაროს, შეშლილს, არეულს როგორც დავინჩი ნაცრისფერ ქალაქს ვხედავ, უსიტყვოდ აბიჯებს ქალი ამ სილამაზეს ვერ აღწერდა თვით, სალვადორ დალი.

მომენატრე

შენი კოცნა ალერსით გაგიჟებულ- შეშლილი, მეც ადამიანი ვარ უფლის ხატად შექმნილი!

დედა

ქალი ბევრია ამ ქვეყანაზე, მაგრამ დედა კი - მხოლოდ ერთია. დედა ერთია ვით მზის ამოსვლა. ვით უკდავება, დედა ერთია,

გაყინული სული

ცივ დეკემბერში გარდაცვლილ ხელებს სულის კანკალით დააყრი მიწას და მოიგონებ იმ უხეშ ყმაწვილს, ბოლო სუნთქვამდე მუდამ რომ გიცავს.

ვიღაცა

ვიღაცას ვიღაცა ჩუმად უყვარდა ვიღაცა სიტყვებს უბრალიდ ფანტავდა ვიღაცა მხოლოდ სიყვარულს ნატრობდა ვიღაცა საჭმელს სხვას არ უყოფთდა

სიყვარულით უაზროდ შეშლილს!

და მითხრეს ასე, სიყვარულით ამევსო ლექსი, გადამეფრინა ოცნებებით ეს დედამიწა, ტირილი მინდა.. ამ გრძნობებით უაზროდ შეშლილს

სიყვარულის ახსნა

ფიქრებში როცა მომაწვა სევდა და როცა გულში ჰკიოდა ქარი, თავჩახრილმა და სევდით აღვსილმა მე ეკლესიის შევაღე კარი, ღვთისმშობლის ხატთან მკრთალად მოსჩანდა თითქოს ნათელი, ნელი ნაბიჯით მივედი ხატთან და შენს სახელზე დავანთე სანთელი,

ასე უყვართ ვარდებს

და როცა ვარდს შეუყვარდა მისი თვალის ბრწყინვალება თავდახრილი ეს ცხოვრება მხოლოდ იმ ერთს მიანება. როცა იგრძნო დატანჯულმა მისი სითბოს მხურვალება ტუჩი დაშრა და მოუნდა მისი ბაგის მწყურვალება.

* * *

ლამაზ ფერების უბრალოებამ ჩვენ ხალხს მოგვიგდო წუთისოფელი. და მოგვაძახა, მოუარეთო! ის კი არ გვითხრა?! ყველაფერ ცუდ აზრს, ერთად ადგილი მოუყარეთო. მან დაგვიტოვა დედამიწა ცუდად მყოფელი. და ხალხის ფიქრად გადაიქცა,

პატივისცემით გალაქტიონს

"ოჰ , როგორ მიყვარს იისფერ თოვლის ქალწულებივით ხიდიდან ფენა" ჩამონაქროლი მუზის სხივების დილით, სარკმლიდან ანკესით ჭერა.