რატომ არსებობენ ქალები

რატომ არსებობენ ქალები? ეს კითხვა სხვაგვარადაც შეიძლება დაისვას, თუმცა პასუხი ერთია: რომ არ არსებობდნენ ქალები მთელი სამყარო დაკარგავს შარმს, სული სუფთა, დახუჭე თვალები ნურაფერს ნუღარ გაატან ქარს.

წამოდი ქალავ წავიდეთ

წამოდი ქალავ წავიდეთ ავყვეთ გულისა ნათქვამსა ნუღარ დამიშლი წაგიყვან შემოგატარებ მთა ბარსა დაგიწნავ ლამაზ გვირგვინსა ვით ცისარტყელას ცისასა დაგიკრეფ ია ენძელას რომარ წახვიდე სხვისასა

მე შენ ყველაზე მაგარ ლექსს დაგიწერ

მე, შენ ყველაზე მაგარ, ლექს დაგიწერ. სიყვარულს, გრძობებად შიგ გულში ჩაგიფენ. დაგიწერ, სიტყვებად ისეთ ლაღ შეგრძნებებს, რომ შეგიყვარდები ვფიცავარ ჩემს ღმერთებს. მე გამოვიგონებ, იმ რითმებს რომელიც, ვერასდროს, ვერავინ მერე რომ ვერ შესცვლის. არა მე

იყო სურვილი გრძნობა კი არა

იყო სურვილი გრძნობა კი არა, იყო ტყუილი, იყო მიყვარხარ. იყო ცრემლები, სიცილი იყო და ყველაფერი ხანმოკლე იყო. თითქოს არც იყო, იყო კი, არა, ცხოვრებამ ისე დაგვატრიალა,

გალაკტიონ ტაბიძე - უსიყვარულოდ

უსიყვარულოდ მზე არ სუფევს ცის კამარაზე, სიო არ დაჰქრის, ტყე არ კრთება სასიხარულოდ.... უსიყვარულოდ არ არსებობს არც სილამაზე, არც უკვდავება არ არსებობს

ცხოვრება არ ჰგავს ჯვრისწერის პირველ დღეს

ცხოვრება არ ჰგავს ჯვრისწერის პირველ დღეს, მასში ბევრია სარკაზმი, ნაღველი, წუთები წამებს ფეხდაფეხ დასდევს, როგორც სიხარულს მწარე დარდები.

მე გუშინ მოვკვდი

მე გუშინ მოვკვდი შუაღამის საათის ოთხზე, სისხლის გუბეში სიწითლის ფონზე მოვკვდი და მოკვდა ფიქრები შენზე, სიმარტოვეში სიმშვიდე ვპოვე. მე შევეგუე სიბნელეს საოცარს ჩემი ტუჩები ოთხ წუთში გალურჯდა, და აი გულმაც შეწყვიტა ფეტქვა უსასრულობის სიჩუმეს ვხედავ.

შენთვის

პატარა ლექსია, აქ პირველად ვწერ, იმედია მოგეწონებათ და ახლა როცა გზები ითვლიან ნაბიჯებს.. ნოემბრის ქალაქში მე უშენობა მაგიჟებს.. ვერ ვთმობ შენს სიტყვებს, უაზროდ ნაპირებს და ვერც ჩემს სულში, მაშინდელ

წვიმა ტიროდა

"წკაპ წკუპ წკაპ წკუპ და მეწვია მუზა" ირგვლივ დაეფრთხო ბუნების ძილიც წვიმის ცრემლები შეშინებული ფოთლები თრთოდენ წვიმის ცრემლები ეხეთქებოდა გალუმპულ ფოთლებს და ქმნიდა ნოტებს თავის სევდაზე უყვებოდა

მე ის გიჟი ვარ რომელსაც..

მე ის გიჟი ვარ რომელსაც, აღარ ასვენებს მუზები, მუდამ სიყვარულს ვუმღერი, და ამ დროს ვეღარ ვჩუმდები. ვარსკვლავებს ვეთამაშები, მიწაზე ვეღარ ვბრუნდები, გაარს მახვევია ოცნების, თეთრი ვეება ღრუბლები. დღე-ღამე არეული მაქ, ბუნებას ვესაუბრები,