დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან

დამელოდე, მე უთუოდ მოვალ შენთან, გაკოცებ და ჩემსკენ ნაზად მიგიზიდავ, არ იფიქრო, რომ სიშორით დრო გაჩერდა, რომ ცხოვრების განთიადი მიიბინდა. დამელოდე, მე უთუოდ დაგიძახებ, რადგან მხოლოდ შენი ნატვრა მასულდგმულებს, მთვარის შუქზე ჩამომადე თავი მხარზე და

ჩემსავით ვერავინ შეგიყვარებს

ჩემთან მოხვედი და სუნთქვა შემაყვარე, მერე ამიკრძალე – "მორჩა... ბევრიაო" ალბათ სიცოცხლესაც მალე ამიკრძალავ, მიისაკუთრებ და მეტყვი ჩემიაო. შენ რომ შემასწავლე ლაღი გაცინება, ახლა ღიმილიც კი სანატრელიაო. ცრემლმა გზა იპოვა – "ახლა მე მოვდივარ,

მომწონს შენი ჩემეული ვერსია

მომწონს შენი ჩემეული ვერსია.. მომწონს რომ ჩემს სულში სრული ქაოსია... მომწონს მუსიკა შენს თავს რომ მახსენებს.. მომწონს მონატრება ტკივილს რომ მაყენებს.. მომწონს მინაზე,ორთქლად ქცეული წვიმის წვეთები...

მოდი,გავფრინდეთ ცაში!

მოდი,მომენდე ერთხელ, ერთად შევცუროთ ზღვაში, ერთად დავლაშქროთ მთები, ერთად გავფრინდეთ ცაში! მოდი,მივენდოთ ტალღებს, ზღვის სიძლიერე ვიგრძნოთ, ვიგრძნოთ მაგისი სითბოც მარილის გემოც ვიგრძნოთ!

დედა დიდი ბიჭი გაგეზარდა

დედა დიდი ბიჭი გაგეზარდა ვიცოდი რომ გინდოდა კარგი ბიჭი აგეღზარდა მაგრამ ვერ შეძლო ამ შენი ოცნების ასრულება არ მინდა დასრულება

ლექსი მეგობრობაზე

შენმა მეგობრობამ სული გამინათა, გული გამითბო და სევდა გამიფანტა. დაბლა დაცემული ცაში ამიტაცა, ცხოვრება დაბინდული, ნათლად დამიხატა. გაიგო ნაღველი და იმედი ჩამისახა,

ცხოვრების ფერები...

ცხოვრება სავსეა სხვადასხვა ფერებით და მასში შავ-თეთრს მხოლოდ რად ვხედავ? ცხოვრება მოძრაობს ჩემს ირგვლივ ჭენებით ეს მხოლოდ ჩემს ირგვლივ,ჩემში კი რა ხდება?

რატომ არსებობენ ქალები

რატომ არსებობენ ქალები? ეს კითხვა სხვაგვარადაც შეიძლება დაისვას, თუმცა პასუხი ერთია: რომ არ არსებობდნენ ქალები მთელი სამყარო დაკარგავს შარმს, სული სუფთა, დახუჭე თვალები ნურაფერს ნუღარ გაატან ქარს.

წამოდი ქალავ წავიდეთ

წამოდი ქალავ წავიდეთ ავყვეთ გულისა ნათქვამსა ნუღარ დამიშლი წაგიყვან შემოგატარებ მთა ბარსა დაგიწნავ ლამაზ გვირგვინსა ვით ცისარტყელას ცისასა დაგიკრეფ ია ენძელას რომარ წახვიდე სხვისასა

მე შენ ყველაზე მაგარ ლექსს დაგიწერ

მე, შენ ყველაზე მაგარ, ლექს დაგიწერ. სიყვარულს, გრძობებად შიგ გულში ჩაგიფენ. დაგიწერ, სიტყვებად ისეთ ლაღ შეგრძნებებს, რომ შეგიყვარდები ვფიცავარ ჩემს ღმერთებს. მე გამოვიგონებ, იმ რითმებს რომელიც, ვერასდროს, ვერავინ მერე რომ ვერ შესცვლის. არა მე