უსიყვარულოდ

მე ლამაზ ზღაპარს კიდევ გიამბობ, შენს სიყვარულში დავიფერფლები და რომ მოვკვდები ერთი თხოვნა მაქვს, მუდამ გახსოვდეს ჩემი სახელი... მე შენს სიყვარულს ვერ გავშორდები, შენახარ ჩემი ცხოვრების აზრი, როცა ზღვის ჰაერს შეისუნთქავდა გაგახსენდება ის ერთი წამი,

მზად ვარ ბედისწერავ !

გრძნობებს ხელს ვუჭერდი, რომ არ გამქცეოდა მეტად გამეტებით, ახლაც ვწერ და ვფიქრობ... მინდა მეც შემეძლოს ფიქრი არაფერზე. ვგრძნობ და გავიძახი ძლიერი ვარ - მეტად არ შევცდები, მაგრამ მაინც ვხედავ ჭუჭყის ელემენტებს ჩემივ ნაკვალევზე.

ისევ ისე მერამდენედ...

ისევ ზღვარზე დგახარ,თანაც მერამდენედ ისევ წამებს კარგავ ასეთ უძვირფასესს, ისევ აძლევ ნებას შენ თავს გიღალატოს, ისევ იწყებ ლოცვას-ღმერთო შენ მიშველე!

უშენობას ვეგუები ვერ

უშენობას ვეგუები ვერ, უშენობა მანადგურებს,მკლავს მე არ ვიცი რა გრძნობაა ეს არ ვიცი და ვერცა ვკითხავ სხვას!

სიყვარულის ფერები

წამწამები გაქვს თავთუხის ყანისა, თვალები ხომ მელნის ტბაზე მუქი გაქვს, შენს ტუჩებზე ცისარტყელა იელვებს და დრო მოვა ჩვენი პაემანისა...

( *** )

ერთ დროსაც ჩემო, ვიცი, მივხვდებით, რომ არ გვიღირდა დრო ამ ბოღმის ზრდად და თუ ოდესმე ისევ შევხვდებით, შემომეკედლე გრძნობით... ანაზდად!

საგიჟეთიდან გამოვიქეცი

საგიჟეთიდან გამოვიქეცი გუშინ დადნა კარები, რკინის რომ დებდა საზღვრებს რა ვქნა, არ მსურს რომ მქონდეს ცხოვრება ფუჭი და კოსმოსს გარეთ, გალაქტიკის მთებს გავცდე.

ვინ იცის!

ვინ იცის ხეებს რამდენი კაცის ცოდვა დასდებია, ტირიან ტოტები,დამნაშავედ რჩება ბუნება. ვინ იცის ხეებზე ახლაც რამდენი თოკი ჰკიდია, და მის ჩამომკიდს დღემდე,სადღაც ცეცხლი უკიდია. დღემდე უკიდია,ბევრჯერ უტირია,არც კი უფიქრია, როგორ განიცდიან ტკივილს, როგორ

განიცდი

სახეზე ღიმილი, გულში ტკივილმა ადგილი დაიპყრო, ძალით სიცილი, ცრემლი სახეზე აღარ შორდება. ყოველ ღამ საბნის პირს, ცრემლებით ასველებ, თაფლისფერ თვალებს ცრემლი ვერ ამშვენებს, ტკივილს ვერცერთი ღიმილი აშორებს.

ფიქრებში ჩაძირული

ყველამ დამტოვა აღარ არის არავინ ახლოს... ისევ მარტო ვართ მე და მუსიკა ფიქრეში ამდროს... ცაზე მთვარეა სევდიანად მიყურებს ... მათრობს... იქნებ გავიქცე...