ისევ ვიხსენებ წარსულს და სევდიანი გელი.

ისევ გავიდა დრო,ისევ გავიდა წლები ისევ ვიხსენებ წარსულს და სევდიანი გელი კვლავ მახსენდება ჩვენი მე სიყვარულის დღენი კვლავ მახსენდება ცრემლი და სევდიანი გელი ზღვის ნაპირს ისევ ვუცქერ ისევ გიხსენებ შენ კი ალბათ მეგობრის სახლში მაგრათ ერთობი მეტიც

არ გემშვიდობები... (თ.ჯ)

არ გემშვიდობები, მივყვები სიჩუმეს... სიჩუმით დამჭკნარან ფერადი ვარდები... არ გემშვიდობები გული გეტკინება, თვალზე გაგიჩნდება, ცრემლებით ხაზები. არ გემშვიდობები, უბრალოდ მივდივარ, უკუნით სიბნელეს, უშენოდ მივყვები...

ტკბილი შოკოლადი

ისევ ვიძირები მე შენს თვალებში და მე მათ წმინდა ზეცას ვადარებ ისევ ვიძირები მე შენს მზერაში როცა არ მიმზერ ძლიერ მაბრაზებ ტკბილ შოკოლადზე იცი ვფიქრობდი შენს ბაგეზე ხომ მისი კვალია

მე მაინც მოვალ!

მე გადმოვივლი შენკენ მომავალ ყველა ბილიკს და ყველა მდინარეს გადმოვლახავ შენკენ მომდინარს, ვერ შემაშინებს ვერც უღრანი ტყეების ჯარი ვერც უფსკრულები ვერ შეძლებენ ჩემს დაოკებას!

გეტყვი

ჰო, მე შენ კვლავ გეტყვი ამას, თუნდაც ათასჯერ ნათქვამს: მე შენ მიყვარხარ მხოლოდ, მე შენ მიყვარხარ მარად. ათას მეერთედ გამცნობ ჩემი სიცოცხლე, რომ ხარ და უფრო მეტჯერ გაგხდი ჩემი ცხოვრების მგოსანს. უბრალოდ გეტყვი, რომ ვარ შენი სატრფო და გოგო, გოგო,

გელოდებოდი...

გელოდებოდი.. შენ კი მიმატოვე კარგო! გეხვეწებოდი.. ისევ არ დამტოვო მარტო... იხვეწებოდი, სევდა კვლავ დაიწყებს თოვას... ვილეწებოდი.. ის კვლავ ჩემთან აღარ მოვა... გაზაფხულდა.. მე კი მომემატა დარდი... აყვავილდა.. იასამანი და ვარდი...

მეყვარები უკანასკნელ ამოსუნთქვამდე

მე ვიცი ,როცა გარდავიცვლები მერე ამ ქვეყნად ყვავილად მოვალ, მოვალ ღიმილად,მოვალ ლოცვებად, შენთან კი ერთი, მექნება თხოვნა. როცა იხილავ,მინდორში მარტოდ, თეთრი გვირილის,მთრთოლვარე ფურცლებს, გთხოვ ნუ გაწირავ,გულს ჩაიხუტე, ჩემი სულია და კვლავ შენ

* * *

დილამ შემოდგა ნათელი ფეხი, ღამის უკუნი ჩამოიტოვა, დადგა სისხამი ფერთა დაზგასთან, იწყო იშვიათ მაჟორში თოვა... იშვიათია დღეს ფერთა გამა, აღიარეო შემქმნელი მგოსნად, არ დაიშურა ბუნებამ ძალა, შექმნა ციური შედევრი ცოცხლად...

უბრალოდ მინდა

გრძნობისგან დაცლილს მე ყველაფრისგან გაქცევა მინდა, რომ დღეს ნანახი ეს რეალობა წალეკოს ფიქრმა, გვერდზე მიწეულს დაკარგული სიფხიზლე მინდა და რომ შეცვალოს ეს სიფხიზლე ამ ძილმა მშვიდმა.

სხვისი მისაბაძი რა მჭირს, – თვარა, – კი!..

* * * ტა, ტა, ტა, ტა! რანაირად ბრდღვინავს არაგვი! ხო, ხო, ხო, ხო! – ხმელეთს როგორ ეხეთქება ზღვა! არა! .სხვისი მისაბაძი რა მჭირს, – თვარა, – კი!. სხვა როცა მე შემომნატრის, მე მივბაძო სხვას?! მე – პატრონმა, მე – პატრონმა ამისთანა ზღვის, მე – პატრონმა,