მოგენატრები

... მოგენატრები სულის ფსკერამდე, ფიქრის კერამდე, გულის ტკენამდე... წარსულს ხატავენ სევდად მხატვრები და ტკივილამდე მოგენატრები! დღისით შეცნობის ფიქრს ეტყვი არას, კმარა წუხილი და დარდიც კმარა...

დროის რბოლა რა არის მისთვის

თავსხმა წვიმაში დასველებას თუ კი გაბედავ მაგ ლამაზ სხეულს მიაგებებ ულმობ ქარიშხალს მე წვიმად მოვალ, მოგეკვრები თმებზე თავხედად შუბლს დაგინამავ და თვალებში კოცნას გავრისკავ... ცრემლებს დაგიშრობ ციურ წვეთით, მკერდს დაგინამავ მოგიალერსებ გულის სითბო

არასოდეს შეიყვარო ჩემნაირი...

ჩემნაირებს გადაჩვევა არ სჩვევიათ, ჩემნაირებს უნდათ მუდამ უყვარდეთ. სიყვარული ჩვენ არ ვიცით, მაგრამ კარგო, ამ შეჩვევით მივალთ თვითონ უფლამდე…

მაინც მიყვარხარ, სიცოცხლევ!..

მაინც მიყვარხარ სიცოცხლევ!.. რაგინდ მწარეც კი არ იყო.. მაინც გაღმერთებ!.. მწყურიხარ!.. შენთან შხამსაც კი გავიყოფ!.. სიკვდილის კარებს ჩავრაზავ.. არანაირად დავინდობ!!..

შემოგვეგებე როგორც ირემი...

ცამ აირეკლა უღვთო სინათლე, და ეს სამყაროც, თითქოს გაჩერდა.. გამოჩნდა მამა, შენ რომ ინატრე, მზრუნველი ღიმით შემომაჩერდა.

მტკივიხარ ადამიანო :(

მტკივიხარ ადამიანო,გესმის? მტკივიხარ! ვენაში გამავალ სისხლსაც კი მიყინავ ჩემს გულში არსებულ სულსაც კი მიჩრდილავ ცხოვრებას მიწირავ,ცხოვრებას მიწირავ. დრო თვალწინ დაფლითე,წამები არიე

და მაინც ცამეტი თარსია?!

მოვბრუნდი... არ ვითვლი ნაბიჯებს, ზურგს გაქცევ და უკან მივრბივარ, "სამიც და..." გაჰყვირის გონება, მისთვის კი ეს სამიც დიდია. რამდენი ნაბიჯი გვაშორებს? სულ სამი დათვალა გონებამ,

ეჭვიანობა ვნებაზე

დავტოვებ მიწას, ცის კიდურზე ვიპოვი ბინას, წვიმის წყალს დავლევ, ღრუბელს შევჭამ, მაგრამ რა ვუყო?! მე შენს გამო სამყარო მინდა...

წმინდაო მარიამ..

წმინდაო მარიამ, შენ შეისმინე, ვედრება ერთი, უბრალო ქალის.. ვიცი ცხოვრება ულმობელია, მაგრამ რა მმართებს ამდენი ვალი?.. შენ გადმომხედე და მომიტევე, თუკი რაიმე მიმიძღვის ბრალი..

ეს სიყვარული? იმსახურებს მარადისობდეს

ისევ გაწვიმდა ეს შხაპუნიც ტკივილს მიმწვავებს გონება ურჩობს დაუდგრომლად შენსკენ მოილტვის სული საამოდ აღუღუნდა ძლივსღა ვიკავებ გული სატრფოსკენ მოიჩქარის ვეღარ მოიცდის.