წუხს შემოდგომა დაკარგულ ფერებს

წუხს შემოდგომა დაკარგულ ფერებს, მოვა ზამთარი ჩაიცვამს თეთრებს, ვუყურებ ფოთლებს, რომ ცვივა ხეებს, თუ როგორ ნატრობს გარდასულ დღეებს.

გარდაცვლილ მამას

არვიცი, რაზედ მინდება წერა, გრძნობები მერევა ერთად ყველა, შეცდომებს ვუშვებ და გახდა ჩვევა, რატომღაც მინდა ყველაფრის მტვრევა

ჩვენს ზემოთ კი ქვეყანა იწვის

ვხედავ ხასიათს როგორ გიცვლის ცვალებადობა ხან ღრუბელია ხან მზე არის მეტყველ თვალებში როცა ბრაზდები შენზე ფიქრი სახიფათოა გადაიკარებს გამინათებ უკუნ ღამეში

ღამის მდუმარება

ბინდის ფერი ჩუმი მდუმარება ისევ ჩემთან ჩამოწვება ღამეს წარსულ ჩრდილის ნიავ მოლანდება ისევ ნაზად მირხევს სარკმელს

ღმერთის ხმა

ღამით ფიქრები აღწევდა ჩემში, ფიქრები, რომლებიც დილამდე მჭამდა, ყველა ის ფაზა, რომელშიც შევცდი და იქ დამხმარე არავინ ჩანდა…

მე ისევ ვხედავ

რა არ ვნახე რა არ მინახავს მაგრამ ასე გაზაფხულის სურნელება არვის დაუფარავს რა არ ვკარგე რა არ დამიკარგავს მაგრამ ასე ძლიერი ტკივილი მე ვერ დამტანჯავს

როცა გარემო ყინულისფრად დაიფიფქება..

როცა დავტოვებ ნაცრისფერ ქუჩებს და ნაფლეთ-ნაფლეთ უზენაესი რომ მომაქუჩებს..

ქართველი ცოლის მონოლოგი

მე ნებით ჩემით თავახმა ვარ

{\}

უბრალოდ დახუჭე თვალები მაგრად... ხელი ჩაკიდე... ირბინე სწრაფად... წარმოსახული აქციე ამბად... და რეალობა თეატრის ფარდად...

მე წვიმად მოვალ

თავსხმა წვიმაში დასველებას თუ კი გაბედავ მაგ ლამაზ სხეულს მიაგებებ ულმობ ქარიშხალს მე წვიმად მოვალ, მოგეკვრები თმებზე თავხედად შუბლს დაგინამავ და თვალებში კოცნას გავრისკავ.