ვაი, სულო რომ დამაგვიანდა...

მკვდრეთით აღმდგარი მეცამეტე ვარ...გაცოცხლებული ყველა სტრიქონი,ჰო, შენ გეძღვნება, ჩემო მედეა!დროა დაემხოს იერიქონი...ატალახდება გრძნობის ზვირთები,ცოდვის მორევში ვიღაც გაოცდა,ციდან წამოთოვს ფრთათეთრ ფიფქებად ცრემლები, ღაწვებზე

ბევრი ვეცადე

ბევრი ვეცადე მეპოვნა ბედი, მეც მიხაროდა, მწყალობდა ღმერთი, მაგრამ აღმოჩნა ის ერთადერთი, ჩემი მსაჯული, ჩემი კვერთი. ბედობის დღესაც თავს გახვევთ სევდას, მე დასჯილი ვარ, ვერაფერს ვხედავ, მაგრამ ეს გული ვედრებას ბედავს: არ დამემსგავსოთ, უფალი

ნიღბებიან სილუეტებს...

მარტოსული ეოსივით გადმოსცქერის ეიფელი მის ფეხებთან მოალერსეთ თრობასა და აგონიას, შენ კი, როგორც მიუნხენში თვით ვნებასთან მოცეკვავე, ელი გორდელიანივით სამყაროდან აორთქლდები... პარიზული ქარის სურნელს წაიღებენ შენი თმები დაჩოქილი ფოთოლცვენის

გაპარულა სიყვარული... გაქცეულა...

გაპარულა სიყვარული... გაქცეულა... ისე რომ არ დარჩენია არაფერი, ის ტირიფი, რომ ვახარეთ, წაქცეულა და ამით ხაზგადასმულა ყველაფერი... გაქცეული ქარს მიჰყვება ქუდმოგლეჯით, და გლახ უკან მოხედვაც რომ ენანება, სტვენითა და გულის კაპილართა გლეჯვით აორტაში

იცი მიყვარხარ, იცი მჭირდები

იცი მიყვარხარ, იცი მჭირდები, მაგრამ მომავალს ვეღარ მპირდები, რისთვის ვცოცხლობ და რისთვის ვიღლები, გვიან იქნება როცა მიხვდები. დღეები გადის, თითქოს ვმშვიდდები, ჩემს ნაწერებში ისევ იქმნები, ღამურა ვხდები, მაღლა ვფრინდები... მაინც შენთან ვარ, ნუ

ვინ ვარ მე ?

მიყვარს ჩემს თავთან მარტო დარჩენა, როცა ვეფლობი ჩემს სამყაროში, თუმცა ვერ ვიტან, როცა ერთი ვარ და მეზიზღება წანწალი დროში! დღეს მაქვს პასუხი ყველა კითხვაზე და ხვალ ვიღვიძებ, როგორც უვიცი, მაგრამ რომ არ ვარ ერთფეროვანი ან უკურმართი, ეს ზუსტად

ჟტემ ,მადმუაზელ

ახლა მოხვედით ? გელოდით დიდხანს,ჩაი თუ ყავა? ან იქნებ ვისკი,ვშიშობ რომ ახლა ვიღაც სხვა გიყვართ და აუკრძალეთ თავს ჩემზე ფიქრი, ჟტემ მადმუაზელ,თქვენით ვარსებობ დღე და ღამ თქვენზე ლექსებს ვწერ,გიცდით,სავსეა თქვენით ჩემი არსება

თითქოს მასკარადზე

თითქოს მასკარადზე, სახე დამალული, ყველას გავუღიმებ, ტკივილ დაფარული, შენც დაგეხმარები, ჩემგან დაკარგული, მაინც ანგელოზი, თვალებ დანამული. აღარ მედარდება აქ რამ მიგვიყვანა, აღარც ის მაფიქრებს რას იტყვის ქვეყანა, ოღონდაც იცოცხლე ჩემო ფარვანავ, მზეს

ძეწნა

თვალცრემლიანი და თმაგაშლილი, ვის გლოვობ , ნეტავ , წყალში ჩამდგარი? შენი სინაზით მადააშლილი, მე პოეტი ვარ , სევდით დამდნარი. ფიქრების მიდევს ღამე ლანგარი. ხიდი კი, ვიწრო , სავალი ბეწვად. ღამის წყვდიადი , როგორც სანგარი და მესიზმრები სიმწვანით ,

ოთახში თბილი დუმილი

თოვლი რომ შემოგვადნება იებს დაგიკრეფ თებერვალს შიგ ჩაგსვამ ჩემო ღვთაებავ, ერთურთს უქებდეთ მშვენებას. სიყვარულს შემოგაგებებ თვალებს ჩაგხედავ უძიროს დამწველად შემომანათებ დამტოვებ ბედშავს უჩინოს. დამაკლდა თბილი ღიმილი მზის სხივი აღარ დამნათის