თითქოს მასკარადზე

თითქოს მასკარადზე, სახე დამალული, ყველას გავუღიმებ, ტკივილ დაფარული, შენც დაგეხმარები, ჩემგან დაკარგული, მაინც ანგელოზი, თვალებ დანამული. აღარ მედარდება აქ რამ მიგვიყვანა, აღარც ის მაფიქრებს რას იტყვის ქვეყანა, ოღონდაც იცოცხლე ჩემო ფარვანავ, მზეს

ძეწნა

თვალცრემლიანი და თმაგაშლილი, ვის გლოვობ , ნეტავ , წყალში ჩამდგარი? შენი სინაზით მადააშლილი, მე პოეტი ვარ , სევდით დამდნარი. ფიქრების მიდევს ღამე ლანგარი. ხიდი კი, ვიწრო , სავალი ბეწვად. ღამის წყვდიადი , როგორც სანგარი და მესიზმრები სიმწვანით ,

ოთახში თბილი დუმილი

თოვლი რომ შემოგვადნება იებს დაგიკრეფ თებერვალს შიგ ჩაგსვამ ჩემო ღვთაებავ, ერთურთს უქებდეთ მშვენებას. სიყვარულს შემოგაგებებ თვალებს ჩაგხედავ უძიროს დამწველად შემომანათებ დამტოვებ ბედშავს უჩინოს. დამაკლდა თბილი ღიმილი მზის სხივი აღარ დამნათის

ნატვრა

ძალზედ ძნელია წარსულს ნანობდე, ყველა იდგეს და შენ კი გარბოდე, ვინც გენატრება ჩუმად ამბობდე, არვის ესმოდეს... სიკვდილს ნატრობდე.

მე შენ მიყვარხარ..

მე შენ მიყვარხარო... ჩუმად ჩაგჩურჩულე, შენ კი ამიხლართე გზები, ვიღაც სხვა მეტრფისო, ფიქრი გამირთულე ჭირსაც წაუღია სხვები. მე შენ მიყვარხარო... ზეცას დავაწერე შენზე შევღაღადე უფალს, გული გამომექცა ვეღარ გავაჩერე შენი სიყვარული ღუპავს. მე

მე ჩემს საფლავთან თავჩაქინდრულს მისია დამრჩა

შავი ვარდები ჩემგან სახსოვრად ხომ მაინც დაგრჩა წითელი ფარჩა შეიფერა მწარე დროებამ შენი სიტყვები გონებაში მალულად ჩამრჩა "სიყვარულია ქვეყნად მთავარი, მთელი ქონება" მე ჩემს საფლავთან თავჩაქინდრულს მისია დამრჩა რომ ვემსახურო უფალს ბოლომდე, ვინ იცის

არა ნარკოტიკს

მე შენ ყველგან მოგაგნებ, რომ ხარ საქმით გართული, შენ ხარ ჩემი ბანდიტი, მე ვარ შენი პატრული, მაგრამ ნუ გეშინია ნარქოტიკის, არ ჩაგიშვებ, ერთხელ ჩაგეხუტები გაკოცებ და გაგიშვებ, ჩემ სიცოცხლის დიდო სურვილო, ნეტავ შემეძლოს შენი ფერება, ეხლაუამრავ

ვაჰ! რა დრო გაილია

ხელებს მკერდში ჩავიხუტებ სულში ჩაგეკონები შევისუნთქავ თმების სურნელს თუ არ დამენდურები. მუდამ შენთან შენზე ფიქრში ვაჰ! რა დრო გაილია სიყვარული მიქრის, მიქრის, ცხრა მთა გადავლილი აქვს. ქალი ჩემი მოყვარული ბედნიერი ბებია უფლისაკენ მიმართული იგი მხოლოდ

მურმან ჯინორიას კომპოზიცია

წინაპართაგან წავიდა ყველა, სხვა ხალხის ისმის აქ ჟრიამული, მომწყურდი, ახლა, ისე მომწყურდი, ვით უბინაოს ყოფნა ბინაში, ღმერთო ! როგორ მოხდა, წვიმა მოსისხარი, თითქოსშეუწყვეტი კუპრის ნაკადია, აღარ გათენდება ღამე სასიზღარი?! რომელი საათია? რომელი საათია?

ისევ მტკივა და ისევ ვჩუმდები

ისევ მტკივა და ისევ ვჩუმდები, ღამეს ვათენებ, სახლში ვბრუნდები, ვცდილობ ვისწავლო ისევ ღიმილი, და აღარ ვიყო მე პილიგრიმი. აღარ დამხვდება ოთახში მზერა, თითქოს მობეზრდა ამ სახის ცქერა, მოკვდა ყოველი მე რისიც მჯერა, აღარ გამომდის უფრთებოდ ფრენა.