მურმან ჯინორიას კომპოზიცია

წინაპართაგან წავიდა ყველა, სხვა ხალხის ისმის აქ ჟრიამული, მომწყურდი, ახლა, ისე მომწყურდი, ვით უბინაოს ყოფნა ბინაში, ღმერთო ! როგორ მოხდა, წვიმა მოსისხარი, თითქოსშეუწყვეტი კუპრის ნაკადია, აღარ გათენდება ღამე სასიზღარი?! რომელი საათია? რომელი საათია?

ისევ მტკივა და ისევ ვჩუმდები

ისევ მტკივა და ისევ ვჩუმდები, ღამეს ვათენებ, სახლში ვბრუნდები, ვცდილობ ვისწავლო ისევ ღიმილი, და აღარ ვიყო მე პილიგრიმი. აღარ დამხვდება ოთახში მზერა, თითქოს მობეზრდა ამ სახის ცქერა, მოკვდა ყოველი მე რისიც მჯერა, აღარ გამომდის უფრთებოდ ფრენა.

გულნატკენი...

წახვედი ? გრძელი გზით იარე შორიდან მომიარეს და მაინც მითხრეს აღარ გინდაო რამდენჯერ ივარგეო იქნებ შენი საქციელიც კარგად იქცეს ვერასოდეს გაიგებ რა რთულია მარტოობა როცა ცდილობ როცა აკეთებ მაგრამ მაინც არაა სანდოობა თურმე მეც უკვე ცუდსღა ვაკეთებ

იყავ ბედნიერი...

თვალი მეხუჭება, სუნთქვა მეზარება, არავინ მელოდება, ყველა მეკარგება, სადღაც შორს ფიქრი ნისლად იფანტება, დაჩეხილი სული სულ არ მებრალება. სიტყვებად ვერ ვწერ, ეს რა მემართება, ტკივილს მაყენებს და ისევ მებრალება, ცხოვრებით დაღლილს მიწა მენანება, რისთვის

ქალი..

ქალი ოცნება ქალი სინაზე, ქალი ცის ცრემლი ცოდვილ მიწაზე ქალი ოცნება, ქალი ალერსი შენ მოგეფერო მინდა ამ ლექსით, ლამაზო ქალო ტანო–ტატანო

03:00

0 3 : 0 0 ახლა მგონი გვიანია, ღამის სამი საათი, მე მთვარესთან მარტო ვარ და მარტო მიწევს ბაასი. ახლა მგონი გვიანია, ძილი არ მეკარება, მხოლოდ მთვარე მეფერება, მთვარე მეალერსება.

ისევ...

ისევ დავლიო, ისევ გავჩუმდე, მომშორდეს ნატვრა გულით დამქონდე, ბალიშს შევხედავ, ვიცი ვერ მხედავ.. იქნებ ხვალ დილით აღარ მახსოვდე. ეს ხომ შენა ხარ, რამაც მაცოცხლა, ვინაც პირველად ნაზად მაკოცა,

ქალაქი ბინძურია

არ გინდა არ გახვიდე გარეთ ქალაქი ბინძურია ყველა სუნთქავს და აბინძურებს როგორც შეუძლია სტროფებს იწერს სხვის წიგნიდან განა სწავლობს იქონიოს ხელში რათა წიგნურობა მოგასწავლოს,

მას გახელილი დარჩა თვალები...

მზეო თიბათვის, ყოფნა უმზეო! მზე მიიცვალა ღია თვალებით! ის მიიცვალა რაღაც უმწეო და საოცარი გარდაცვალებით! მას გახელილი დარჩა თვალები, ოჰ! გახელილი დარჩა თვალები! ის უცხო მხარეს გარდაიცვალა და გახელილი დარჩა თვალები! და ეს თვალები საღამოთა ხმას

არც ნაცნობი ხარ,არც უცხო...

არც ნაცნობი ხარ,არც უცხო არ გიცნობ,მაგრამ ერთი ხარ, არავინ გიდგას გვერდით და სულ მარტოდმარტო დადიხხარ. მზის ამოსვლისას მე გაგიცანი, ჩასვლისას ისევ დაგტოვე მარტო, შენთან მოვედი და ეს გითხარი, სად,ვინ ხარ და ან კიდევ რატომ?!