ეჭვიანი მარტოობა

იცი?! ჩამოთოვა უშენობამ, დღემაც ჩამოყარა ყურები,რომ ვერ მინახულა სიყვარულმა, ვეღარ შევაერთეთ სულები!იცი, რომ ამიტირდა ღრუბლები და რაფას მისველებენ ცრემლებით?გარეთ ტირილია გმირობა ბუნების: მიწას რომ ეხლება წვეთებით!თუმცა ეჭვიანი

ყოველი დილა...

ყოველი დილა ისევ დამღლელია, მე რასაც ვეძებ, ერთი სანთელია, ღამეს მოველი, თითქოს საშველია, ჩემი ტკივილების ჩუმი მფარველია...

უკანასკნელი სახსოვარი

ვერ მოგიშორე... ვწუხვარ, მაგრამ სხვა გზა არ იყო... ნახევარ საათს არ ჩათვლემენ ჩემი თვალები, შენ ისურვე და ჩვენი გზები ამად გაიყო, ო, ჯერაც ისევ თვალწინ მიდგას შენი თვალები...

მინდა ვწერო

მინდა ვწერომინდა ლექსი დავწერო რითმა ყელში მაწვება მაგრამ ლექსი ვის უნდა მკითხველიც კი არ მრჩება.... მინდა ჩემი ლექსებით სიხარულო ვაფრქვიო ჩემი სენტიმენტებთ ყინულს ცრემლინ ვადინო.... მაგრამ გაქრა ოცნება იმედი გამიცრუვდა ამ სამყაროს შემყურე

ზეცა აშლილია

ზეცა აშლილია ჩუმი სუიციდით თავს ვიკლავ და მგონი გეტირები ჩემს სიტყვებზე გთხოვთ ნუ იცინით საშინელ სიზმრებს ვფიცავ შევიშლები, ახლა ამინდია სეტყვით არეული შეშლილია ეს სამყარო მე რომ პოეტი ვარ შენ კი მთვარე და თვითონ მთვარეული, ხოდა რას ვამბობდი

შენმა სიახლოვემ ...

შენმა სიახლოვემ ისე დამიფანტა აზრი, რომ აქ სიყვარული მტკიცე ნაბიჯებით დადის და შენს სიახლოვეს როცა ეკლებია ბასრი, გიცავს სიყვარული მორცხვი და ამაყი ქალის! შენმა სიტყვებმა კი ისე ამიბნია თავგზა, ვერც კი შევამჩნიე დრო ასე ჩქარა რომ გაქრა! როცა

როგორ გგონია...

როგორ გგონია გრძნობა იცლება? არა, უბრალოდ აღარ იქმნება, წამები უკან აღარ ითვლება, თბილი სამყარო უცებ ცივდება. მე შენ მიყვარხარ - აღარ გჭირდება... შეგიბრალე და აღარც გცივდება, მიწამიყრილი მოგონებები ვარდისფერებში აღარ ვლინდება...

თავისუფლება...

ხანდახან მისი არ ვიცით ფასი, და გვავიწყდება რომ ის არსებობს, ბედნიერების არ ვიცით ფასი და ვაგდებთ მას,როგორც რაღაც უფასურს. გაჭირვებისას მას კვლავ ვეძახით, გული გვტკივა რომ მას ვერ ვხედავდით. ვეძახით გულით,ისევ დაბრუნდი, თუნდაც წამებით,ოღონდ

შენ ხომ...

მკლავდა სიმარტოვე... შენ ხომ მიმატოვე, რაღა საჭიროა ეხლა ბრალდებები, გულში ღრმა ნაკვალებს ისევ რატომ ტოვებ, აღარ გათავდება ეს ცრუ თავდებები? მე ხომ სიყვარულის ნიში მოგიძღვენი, ძღვენი უარყავი, ვეღარ გამიძელი, მერე... ცრემლები და ოცნებების

ნოსტალგიის წუთი

ლექსებს გიყვები შუაღამის უნიჭო წამში, ირგვლივ იღვრება უკუნეთის შავი ზმანება და ჭირვეული, მოუთმენლად ვიღვრები ხმაში, რომ უკვდავება დაგიხატონ ურჩმა ქარებმა! და ისევ ვყვები უსაშველოდ დაღილ სტრიქონად, როგორ იღვრება სამყაროში უნიჭო ბანი, როგორ გამოაქვს