მე შენი...

და ქარებს ვფანტავ ზღვაში. სიჩქარე მკლავებს გადასდის ნელში, მეც გეფერები ტყის ძირას მთაში. მე შენი ტბები, ფსკერი ვრცელი და ვრცელი, შიგნით ისხამენ სხეულებს ფრთები, და მესმის სუნთქვა შენი, ნელი.

ჩუმად ვარ

ჩუმად ვარ ჩემთვის დავდივარ, ჩუმად ვარ გულში დარდი მაქვს. ჩუმად ვარ ყველა ბრაზდება, ხმას ამოიღებ ნაზდება. ჩუმად ვარ ფიქრში დავქრივარ, და ოცნებებში დავფრინავ. ჩუმად ვარ ვინმე გადარდებთ?! ჩუმად ვარ

მიყვარს ღამე მთვარიანი

მიყვარს ღამე მთვარიანი საოცარი ხედვა მისი ჩემი მზერა დარდიანი მას შეჰნატრის მუდამ დღისით. ვათენებთ ჩვენ ერთად ხშირად და ფიქრებში ვიძირები ვტირი მაგრამ ეს მე მშველის ცრემლს ვიწმენდ და ვიღიმები.

გაზაფხულობით როგორც ყოველთვის

გაზაფხულობით როგორც ყოველთვის აყვავილდება მინდორში ია. სურნელი მისი გექნება თმაზე. შენ ჩემი გულის სინაზე გქვია. გაზაფხულობით როგორც ყოველთვის, აყვავილდება ყოჩივარდები გპირდები ჩემო რომ გაზაფხულზე ყველაზე მეტად შემიყვარდები გაზაფხულობით როგორც

რამდენჯერ დაგწერე...

რამდენჯერ დაგწერე... რამდენი გიამბე... თვალები მაჩუქე... და ცრემლებს მიანდე, შენს დარდს და ფიქრებს უცებ მივაგნე, არ გეძინება? დარჩი დილამდე. ნუ გეშინია, ხალხი ჭრელია... ზოგი გაგათბობს, ზოგიც მკვლელია,

მთელი ცხოვრება შენს გვერდით მინდა... (თ.ჯ)

მთელი ცხოვრება შენს გვერდით მინდა,რომ მივეფიცხო ღამით ბუხართან...ბედნიერებაც სწორედ ეგ არის,როცა გიყვარს და როცა უყვარხარ! მსურს ღამით ცაზე ვარსკვლავთა ჯარი,მე დავითვალო შენი თანხლებით...სულ ჩემთან იყოს შენი ღიმილი,

იწვიმებს..

რა ნაღვლიანი საღამო ყოფილა..თითქოს რაღაც ხდებოდა,მაგრამ..უეცრად გაწვიმდა და..ყველა სახლში "დაიმალა"..წვიმა..წვიმს..იწვიმებს.. ოდესღაც ვიღაცას გაუხარდება..და ნაღვლიანი საღამო,გადაიქცევა ბედნიერ ცრემლად..

უფლის კართან..

„მე რომ ვმღერი უფლის კართან სიყვარულის საგალობელს არ ვიქნები მე იმათთან ვინც არ იხდის სამადლობელს,ჩამოვჯდები იქვე ქვაზე რაღაც კარგი გამახსენდა ჩემი ლექსის თქმაზე დედიკოც რომ ატირდა,არ იდარდო ჩემო დედი მე არა ვარ ისევ ბავშვი ბავშობისას რომ

ისევ დაღამდა

ისევ დაღამდა და მარტოობამ შემომიტია, და მარტოდ მარტოს,შენზე ფიქრი კვლავ მომიწია, ისევ ოცნებით მოგიპოვე და შემოგხედე, მე ოცნების დროს ასეთი რამ არ განმიცდია

ლექსი საყვარელ ქალს...

ტბა იყო ფართო, როცა შენს სახეზე ჭაობი ენთო, მზე იყო სახლში და გილაგებდა ეზოს. შენი სხეული, როგორც გაჭ....ტილი ვარდების ცრემლები, და შენი სუნი, როგორც მიწას ასდის მატარებლის რელსები.