მხოლოდ მთვარეს ვუჩურჩულებ გულში ნადებს

გეფერები ჩაგიხუტებ სიყვარულით ჩემი ანცი შემიყვარდა უსაშველოდ ვიცი მასაც რომ ვუყვარვარ წმინდა გულით ჩვენს სიყვარულს დროა რამე ვუსაშველოთ. გეფერები, უსასრულოდ გიალერსებ თვალებს სევდა შერჩენიათ ნისლის ფერი უხმოდ, ნაზი შემოხედვით მიპასუხებ ამბორსაც

ასე რატომ მიყვარს ლექსის წერა

რაღაც სასწაული შეგრძნებაა, რაღაც სასწაული ბედისწერა, როცა შენ გიყურებ მახსენდება, ასე რატომ მიყვარს ლექსის წერა! რაღაც საოცარი შეგრძნებაა, როცა სულ არავინ გაბადია, ირგვლივ სიმარტოვე ისვენებს და ღამეც მტკივნეულად ლამაზია!

ცხოვრება,როგორც სიგარეტი...

პირველი ნაპასი,ცხოვრება იწყება, პირველი ჩასუნთქვა,პირველი ბიჯები, მეორე ნაპასი ინტერესს აღგვიძრავს, ინტერეს ახლის და ჯერ გაუსინჯველის, მესამე ნაპასი,თითქოს გარდატეხა, მოულოდნელი ქცევა და ფიქრები, აშლილი ვნებები,ლომკისგან კანკალი, ამ ყოფის მთავარ

ნისლებში მარტოსულობა

ნისლებს მიღმა კვლავ კიდევ ერთი დიდი კარია, მე სიცივე მკლავს რაც მახსენებს ამინდს ქარიანს, და მეც ავენთე მარტოსული სიგიჟით მკვდარი, ყველა დროება რაც კი მინახავს,

ქვეყანა პოეტებს კლავს!

ქვეყანა პოეტებს კლავს, ქვეყანა პოეტებს აგიჟებს თან ავადმყოფობას ჰგავს, რადგან ემსგავსება საგიჟეთს. და ცხოვრება ზღაპარს თხზავს, ვირწმუნოთ ჩვენივე ქმნილების

მოგიძღვნი ლექსებს...

მე კვლავ მოგიძღვნი უაზრო ლექსებს, კვლავ ავაფეთქებ გრძნობებით ფურცლებს, რადგან გაიგე ეს ჩემო კარგო , რომ ჩემი გული მეტს ვეღარ უძლებს!

შენ ვერ გაიგებ

შენ ვერ გაიგებ რა სურდათ ავტორებს ან რისთვის იკლავენ ცოცხალ გულებს ზღვაში რომ ხტებიან და სწირავენ თავებს ალბათ უყვართ ეს შეშლილი სიცოცხლე რომ იჭრიან სისხლით დაბერილ მაჯებს

ცვლილებები დადგა!

ცხოვრება, რომ შეიცვალა აღარ უნდა თქმა მე მგონი, ყველაფერმა შეიძინა, უჩვეულოდ მუქი ტონი რომც გინდოდეს, მთელი სიბრძნით ვეღარაფერს ვერ აწონი ფეისბუქმა, სულ შეცვალა დღეს ფუნქცია თანატოლის.

გჯეროდეს ჩემი!

გჯეროდეს ფიცის და არა სიტყვის! გჯეროდეს ჩემი და არა სხვისი! სხვისი ხარ ვიცი, მაგრამ მიყვარხარ! მჯერა შენი რომ ისევ გიყვარვარ! ნეტავ, გჯეროდეს ჩემი და ღმერთის!

"წვიმაში მე და შენ "

წვიმს და იცი როგორ?! როგორც იმ დღეს მხოლოდ. სპეტაკ წვიმს წვეთს სახეს შევუშვერ და მწამს მე შენ შეგიგრძნობ.