პოეზია – სულის მდგომარეობა

დაგიკოცნი მოციმციმე თვალებს უნებურად თუ გავბედავ კოცნას, დრო და დრო თუ ეჭვები მაწვალებს, შენ თვალებმა კვლავ იმედი მომცა, გამიღვიძა გულში ბრძოლის ჟინი ის მიმქრალი ცეცხლი გამიღვივა, მეც მარტივით ამირია ტვინი შენ და მარტი ერთად მათბობთ მცივანს

***ნათლიას ანგელოზო! (მირანდა კუტივაძეს)

შენ ყველაზე ახლოს ხარ,ჩემი გულის ნაწილთან...შენ ყოველთვის ჩემთან ხარ,არ მეგობრობ ამინდთან!ის რაც მსურდა, რომ მეთქვა,დე, უთქმელად გაგეგოს,დაამშვენებ ყველა ერს,ყველა პრინცის სამეფოს!სხვა ისეთი რა გითხრა,რაც მე დღემდე არ მითქვამს?!

მამიკოს და დედიკოს ^___^

N1 მამა მამა..ეს არის მეფე გოგოსი მეფე რომელიც ყოველთვის იცავს ის ხომ არასდროს არ აწყენინებს.. და არც გულს ატკენს თავის პრინცესას რატომ არ წერენ მამაზე ლექსებს? ის ხომ თავის დარდს სულ გულში მალავს ის გვეჩვენება ზოგჯერ უგულო რადგან ყოველთვის

„არ შემიძლია“

ჩემი ტკივიალია არ შემიძლია მყავდე ჩემი ფიქრებია არ შემიძლია გაქო ჩემი ნაკლი არის არ შემიძლია გითხრა ჩემი გულის საიდუმლო რომელსაც ვკიცხავ

არავინ არის, გული დაობლდა

მაგონდება ახლა გობრონი. ნოემბერია და ისევ გრილა და ვხედავ, ცისკენ მიფრინავს ქორი. გარშემო ელავს მზიანი დილა და მე ვსეირნობ საფლავებს შორის.

იყიდება საქართველო

იყიდება საქართველო, გააქვთ აუქციონზე, უნდა სცადონ, რომ ქვეყანა ყველგან აუქციონ მზეს. აგე, ერთი ჯეელი ზის მხრებაზიდული ამაყად, ყოველ დღე თვრება ოჯახში, იძახებენ თამადად სვამს, ადიდებს საქართველოს, მაგრამ მხოლოდ სიტყვებით

არ გაპატიებ

და მე გპირდები მე ამ ჩემს ცრემლებს არ გაპატიებ აღარასოდეს!!ყოველ ღამე რომ ასველებს ბალიშს..და ღმერთო გკითხავ რათ მსჯი მე ასე?მე ხომ მიყვარდი?!ყველაზე მეტად მაგრამ შენ სულაც ფეხზე გეკიდე ახლა აირია გზები დაირია ჩვენი რელსები ერთმანეთში აირა

ბედნიერება

სხვისადმი შური ვინც გულს ჩაიკლა, ვინც სავალი გზა გააფართოვა, არ იცის, რაა გაუბედავად დასამარებულ ფიქრების გროვა; ვინაც არ იცის დანაშაული, მოთმენით იტანს დაცინვას, გმობას, და იარაღად ხმარობს მწარე დროს,

ახალი წელი შემოვა ხვალე

საოცდათერთმეტდეკემბერო ლექსი... *** თუ გრძნობ თითქოს ერთი წელი გადის, მაშინ გგონია სამყარო ცვალე სრულ სიჩუმეში შემოდის თავად, ახალი წელი იწყება ხვალე.

ჩვენ ამ ქალაქში

შენ კი დადიხარ ქუჩა-ქუჩა და ისევ ფიქრობ, რამ შეგვაძულა ერთმანეთი ამდენად მშვიდად, როცა ყველაფერს სიყვარული გვერჩივნა თითქოს, მაგრამ ჩვენს გრძნობებს ამ ქალაქში ვერავინ მიხვდა. სისულელეა ,ჩემო კარგო, ვის დააჯერებ, რომ ტკივილია ყველა სტროფის ყოველი