მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც... მომაბეზრე კიდეც თავი; და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი. ვარდის თვეა, მაისია, ნორჩ ბალახებს სიო

მენატრები.

ცაზე ნეტა ვარსკვლავები რაფერია? მოლოდინში ბევრი წუთი გაილია, ისე მტკივა უშენობა ყოველ წამში მონატრება უკვე ჩემი სხვა ფერია. შენი ნახვის დროს და საათს ველოდები, მონატრება უკვე ჩემზე ძლიერია. ნახვის შემდეგ განშორებას ვეღარ ვიტან, უშენობა იცი ჩემთვის

ქუჩაში ერთხელ

იცი როდესაც მე დაგინახე ქუჩაში ერთხელ, იქვე გზისპირას თვალებს ცრემლი მოადგა წამით სულის სიღრმეში რტოლვით და მალვით

სისულელე არის ახლა გეძახდე და...

მშვიდი საღამოა ახლა შემოდგომის. გარეთ ნიავი კი ფოთლებს ეფერება, აზრსაც ვეღარ ვხედავ შენით ცუდად ყოფნის, ისევ ვეწევი და ისევ მეწერება. სისულელე არის ახლა გეძახდე და სრული აფსურდია ახლა აქ მოხვიდე,

შენ არ გჭირდება სამკაული, მოსართავები,

შენ არ გჭირდება სამკაული, მოსართავები, შენეულ ზეცას სიკეკლუცე შვენის მდედრივით, სულის სინათლე მოუცია შენთვის ღვთაებას, არც სილამაზე დაუკლია სხეულებრივი. ეგ სილამაზე ცათა სულებს ასაწაულებს, შენ, სინატიფის ღმერთეულო დღესასწაულო, შენივე არსის

დედას

მინდა ხანდახან მოგმართო თქვენობით, რადგან ვაგრძელებ შენზე შეჩვევას, ღამის ფიქრებით,ზოგჯერ თვეობით შენი თვალების ვცდილობ შემჩნევას.

ნიკა კვესელავა

იცი ახლა რას ვნატრობ? რას განვიცდი? რამინდა? ამ ფურცელზე გრძნობები დავანთხიო კალმიდან, შევერიო ჭაღარად წლებს უმიზნო წამებზე, შენი წმინდა თვალებით ვიპაექრო ღამეზე. სისხლის წვეთად დავიქცე გადაჭრილი ვენიდან სუნთქვა ქარს გავატანო ჩაძირული გემიდან,

მარტოობა

სხვების ცხოვრებას გადაჰყურებ და გული გტკივა, რომ მარტო დარჩი,რომ არავინ აღარ გყავს გვერდში, ყველამ მონახ თავისი გზა,ცხოვრობენ მშვიდად, შენ კი სიყვარულს ყველგან ეძებ,გული კი ხელში გიჭირავს და დადიხარ კენტად,თან უსიცოცხლოდ,

ზღაპარი მომიყევი, დედი

ზღაპარი მომიყევი რა დედა. მამას არ უთხრა რო ისევ გავიჩხირე. ჩემ შვილს უთხარი რო საზღვარგარეთ ვარ წასული? იმ გოგოს უთხარი რო წავიდეს ამ სახლიდან, უთხარი რომ გუშინ მთვრალი ვიყავი და იმიტომ მოვიყვანე აქ.

გულთან იმ მწარე ვნებამ იელვა

ე კვლავ იმ ცხელი სისხლით ავივსე, გულთან იმ მწარე ვნებამ იელვა და კვლავ ჩავყვინთე შუაღამისფერ თმების წვიმაში, როგორც მშიერმა და მომეწება ტანზე ალერდი, როგორც მზის სხივი შუა ზამთარში, მე შენ გეძებდი… ასი ათასი წელი შენს სხეულს ვუთვალთვალებდი.