შენმა

რაოდენ მჯეროდ შენი, და რაოდენ ვცდბოდი შენში ! შენი სახება, შენი პორტრეტი ფანტაზიორობს ჩემში!

შენ ჩემში.

,,მე რომ მეგონე, თურმე ის არ ხარ,ღალატიანო, ყრუვ და მკვეხარავ...აღარ მიყვარხარ, აღარ მიყვარხარ, აღარ და აღარ, ჩემო ქვეყანავ!უმარტივესი დაგიგეს მახე, კი, უაფთრესი შემოგეყარა...რა აბდაუბდა ორ–სამ წელს ჩმახე,–აღარ მიყვარხარ, ჩემო ქვეყანავ!ამას რომ

უფლება რომ მქონდეს!...

როგორ მინდა, შევეგუო ოცნებების ფერებს... როგორ მინდა,გადავურჩე მარტოობის ცრემლებს!

წუმპე

მშვიდობასა და მშვიდობას შორის ყოველთვის არის ომი იდეალურ სამყაროებს შორის კი მხოლოდ - სიბინძურე.

ყავა არ მინდა წყალიც მეყოფა

ყავა არ მინდა წყალიც მეყოფა თქვენ მხოლოდ მთებში მაცხოვრეთ სადაც გზას ნამი ეტყობა იქ სადაც სული დავტოვე..სასახლე არ მსურს. ვიცხოვრებ ქოხში მთიულ ქმარსა და შვილებთან ერთად სულის წაბილწვას თბილისში მოვრჩი ჰოდა მივდივარ მე მთაში ღმერთთან.იქ სადაც

წვიმა...

ღამეა გარეთ, წვიმა მოდის,ქუჩა სველდება...მოგონებებით, შენზე ფიქრებით,კვლავაც თენდება!გახსოვს სიჩუმე, თავდახრილი ჩუმი ვერხვები?! გახსოვს ფიქრები,წვიმები და თეთრი ლექსები?!გახსოვს წვიმაში სეირნობა როგორ გვიყვარდა?! გახსოვს სიზმრები და სიტყვები _"ისევ

მაგრამ...

დღეს ეს ფიქრები შენსკენ მოქრიან,ჩემი ფიქრები და ოცნებები.მაგრამ ვაი, რომ დღეს სხვისი გქვია,მე დამრჩა მხოლოდ მოგონებები!ახლა ეს ღამეც უსასრულოა,და ყველაფემა დაკარგა ძალა,შენ არასოდეს არ მაფასებდი,არ აღმიქვამდი ოცნების ქალად!შენ ვიცი ახლა არც

თავს ვანაცვალებ!..

თავს ვანაცვალებ დილის სიოს , ფიქრებით მთვრალი... მამულს შევნატრი, ჩემს, მშობლიურს, ვით უცხო მგზავრი!

მინდა ჩავისუნთქო შენი ამოსუნთქვა

გთხოვთ წაიკითხოთ ვინც არ იცით..ულამაზესი ლექსია.მინდა ჩავისუნთქო შენი ამოსუნთქვა ჭიქა მოვიყუდო შენი ნაპირალი,ისე მენატრება შენი მოფერება ცრემლად მამჩნევია ყველა ნაფიქრალი სული მეცოდება გული მანუგეშებს,ტუჩებს ვიწვალებ და მხრებმა არ იციან,თვალებს ვერ

შენთვის ცეკვავენ ვერსკვლავნი ტანგოს...

შენთვის მღერიან წვიმის წვეთები,შენზე ფიქრობენ ეს ვარსკვლავები,გული მიკვდება, რომ ვერ გეხები,რომ ვერ გხედავენ ჩემი თვალები!შენთვის ცეკვავენ ვერსკვლავნი ტანგოს,მზე სიკაშკაშეს არ კარგავს შენთვის,ჩემს სიცოცხლეში არ დამეკარგო,თორემ საყვედურს უფალიც