ნიკო გომელაურის ლექსები

ვათვალიერებ ძველისძველ ალბომს, მესაუბრება,რას აღარ ამბობს, ყველა სურათი საოცრად მათბობს, მაშინაც როცა ცივა და მათოვს. აი ,ეს ქალი (რა კარგად მახსოვს), სულ მაზომებდა საკუთარ ნაქსოვს, ეს კი ბაბუა!სურათშიც ბრაზობს, თუ შვილიშვილი ჟარგონზე ბაზრობს.

ახლა,როცა ისევ ღამეა

ახლა,როცა ისევ ღამეა შენზე ფიქრებმა შემომიტია ვიცი ახლოს ხარ ვიცი ჩემთან ხარ მე მაინც გელი კარგა ხანია. უშენოდ ძნელია ცხოვრება ბნელია ოცნებებს მართმევენ და ახლაც მდევნიან. ყოველი წუთი ყოველი წამი ამ ქვეყანაზე ჩემთვის ნელია, როცა შენ არ ხარ როცა

გრძნობას შიში დამჩნევია

მომეფერე გადაიქცა გული ბავშვად გენაცვალე ამით შენ რა დაგაკლდება შენებურად სიყვარულით გულიანად ნუთუ ეს დღეც კვლავ უშენოდ დაღამდება. მომაფერე სული სულ თავს დაგტრიალებს შენზე ფიქრი მხოლოდ ესღა დარჩენია გამოჰყევი ასე ნუღარ აგვიანებ უშენობით გრძნობას

მე მინდა გნახო გახარებული

დღე არ გასულა არ მომნატრებოდი,მე უშენობით ვიტანჯებოდი. მინდოდა მოსვლა,მოგფერებოდი. მაგრამ მე მოსვლას, ვეღარ ვბედავდი. მე მინდა გნახო გახარებული, ბედნიერების ცრემლი გდიოდეს. მაგრამ მე ვერ ვძლებ რომ არ გიხილო, ამიტომ კარგო ერთად ვიტიროთ.ერთად

და სიყვარული მოიკრებს ძალებს

და სიყვარული მოიკრებს ძალებს გაინავარდებს ფრთებს გაშლის ლაღად რა შეედრება ბედნიერ წამებს მტრედის ღუღუნი ჩამესმის ნანად.

ტირი ისევ,ტირი!

გიყვარს და ცრემლი გდის ვერ ერევი გრძნობას ცრემლებს ღვრი.. გჭირდება ხსნა..ვერსად ვერ პოულობ. ჯდები და მხოლოდ ცრემლი გდის..

მარტივი ჩანს

ყველაფერი მარტივი ჩანს,ყველას გონია რომ ყველაფერი გაქვს.. ყველა გთავაზობს თავშესაფარს,არადა არავინ არ გიღებს კარს.. დამიჯერე აღარ ენდო თვალებს,მარტოობას შეეჩვიე თორემ გაგაწვალებს.. შემომხედე მე,რამდენჯერ გადამცვალეს,რამდენჯერ გამყიდეს ანდა

აფხაზეთის დღე

აფხაზეთის ნანგრევებს მივუყვები სიზმრებში, გზაზე მიმოუფანტავთ ხმადაცლილი ტყვიები, დედებმა რომ იტირეს დღესაც მახრჩობს ფიქრებში ჭაბუკების სისხლით რომ გადაწითლდნენ იები.ქართველები ზარ-ზმანებს სამრეკლოში რეკავდნენ, მიწამ დაისამარა ჭაბუკების ცხედრები,

შენ ისევ შორს ხარ

შენ ისევ შორს ხარ და თვალებს,რომლებიც ვეღარ გხედავენ, ყოველდღე უწევთ ცრემლის დამალვა ,კილომეტრები მაშორებს შენგან და უშენობამ ისე დამღალა :მინდა მოხვიდე სულ ერთი წუთით თუნდაც დამჭკნარი ვარდის ამარა,მოხვიდე ჩუმად და მორცხვად მითხრა ,რომ უჩემობამ

თითქოს მძულს..

მძულს, ის სიმღერა შენს ნახვაზე რომ მახსენდება,მძულს,ის ღიმილი ხუმრობისას რომ შენში ჩნდება,მძულს სიხარული,შენი ნახვით,კარს რომ მადგება, და მე მაინც მძულს სიძულვილი,შენდამი რომ მაქვს.ხომ თითქოს მძულს,მე მაინც მიყვარს ეს ყველაფერი,შენგან ნატყორცნი