საუბარი მნათთან(ლ.ა)

მთვარეც ადგა, განკაცდა და ჭიქა იღო ხელში, მითხრა, მე და ღვინომ ვიცით ვინც ვარჩიე ბევრში, ქალი მკრთალი, თითქოს ქნარი და სიმები ერთად, თქვენ მოკვდავნი ვისაც ხედავთ, ვინც მეც ვნახე ღმერთად,

ჩახუტებისას...

შენი ჩახუტება სულს რომ მიმშვიდებს და მათბობს, თავბრუსხევაში გადამდის და მათრობს.

სიჩუმე

გამოუთქმელი სიტყვების ექოში, სიჩუმე ჩაგითრევს თავის მორევში....

მეწვიმე

გრძნობისგან დაცლილს ამესახე მიმკრთალ ღიმილად...

ხანდახან

მგონია არც ვარ და ჩემს ამბავს ვიღაც იგონებს

ნანგრევები

მე დავიღალე და გული ჩემი მოჰგავს ნასახლარს

ასე მგონია...

და ერთმანეთის არსებობა გვეიმედება, არ გვეშინია ფანჯრებს მიღმა ავი ქარების...

სიცარიელე

პიროვნული დისბალანსი, რომელიც ანადგურებს ყველაფერს, რაც ქაოსურია, ცარიელია.

პასუხი მესაფლავეს

დღე აქ ბევრი უგუნური, ტრფობის სათქმელს ვერც კი ხვდება, და ფიქრობენ კაცთან ერთად, სიყვარულიც იქვე კვდება...

მზე მინდა

ქარი ფლეთს აფრებად გაფენილ ოცნებებს. გაფრენილ წამებსაც სცოდნიათ წუხილი.