მეწამულად თოვს

მეწამულად თოვს, სისხლისფრად მათოვს, მელანქოლია მე ვეღარ მათრობს, ფიქრები მათბობს.. შეგრძნება ყინვის - სხეულში მივლის,

მუზა გაიქცა.....

მუზა გამექცა სადღაც უკვალოდ, ვერ მოვუყარე სიტყვებს მე თავი, ვეძებე ბევრი ვეძებე მაგრამ, ვერ მივაკვლიე დაკარგულს კვალი

გაივლის?!

პირველი ამბორი წყვდიადი ღამიდან

შენ, ვერ შეეხები ჩემში სანუკვარს, ვერ შეძლებ უკვალო წალეკო იქიდან. ზღვა ძალა დამჭირდა, რომ ეს გზა მეპოვნა, რომ გამომერჩია ათასგვარ ფიქრიდან...

...

თუ მე ვარ იგი, რაც კი ხვდება ყველა ფერიას, არ მსურს ქვა ვიყო!- დანარჩენი ყველაფერია!

ბედნიერება

ბედნიერება ქვეყანაზედ ვისთვის რა არის? ვიღაც მზის სხივშიც კი პოულობს უიმედობას.

ზამთრის მელანქოლია

წარსულის აჩრდილს კვალად დაჰყვება ნაცნობი სევდა, მელანქოლია შემოპარული უცებ გაბევრდა, ცრემლმა თავხედმა გამოსვლა სცადა, ვეღარ გაბედა, ღიმილი მინდა, არ შემიძლია, გული დაბერდა.

თუ გამომყვები

მე არ მოვკვდები თუ გამომყვები.. ლექსსაც მოვყვები

E pluribus, unum! (ერთი, მრავალთაგან!) (18+)

და ეს სამყარო ჩემთვის კოლბაა.. და ტკივილებიც - ზოგი პატარა, ზოგიც - ზორბაა, და სულსაც ვმიჯნავ შუშის თხელი, მყიფე კედლებით, და დოგმებს ვლეწავ ლანძღვით, გინებით, ხანაც ჩხუბით, ხანაც - ვედრებით!

ფიქრებს ლესავენ, ლესავენ ტკივილს..

ფიქრებს ლესავენ, ლესავენ ტკივილს, ტკივილს კეცავენ, ახშობენ ყვირილს ყვირილს შიშიანს,ოცნებას მიშლიან, მიშლიან ფიქრებს