ამაოება

როცა მზის სხივი სარკმელში, სადღეღამისოდ ჩაქრება, როცა სიცოცხლე სიბნელის და უსულობის ტოლია სიცარიელე მოგიცავს, იმედი სულმთლად გაქრება, ამ წუთისოფლის აზრიც ხომ, ხვდები უკვე, რომ ნოლია

კარები გამიღეთ, აქედან გამიშვით

სიცოცხლეს გავიღებ, როგორც იმ ბავშვივით, რომელმაც ფურცელზე აღბეჭდა სამყარო... კარები გამიღეთ, აქედან გამიშვით, უნდათ, რომ ჩემივე სახლიდან გამყარონ...

ამა სოფლის თავადისგან ნასამართლები

კვლავაც ღუბლები, გარეთ ისევ ნაწვიმარია,უფოთლო ხეებს, ამძიმებენ შავი ყვავები ევროპის ცენტრში, ამინდიც კი საზიზღარია,სადღაც ჩქარობენ, უსამშობლო, ხალხის მასები მეც თითქოს ვგევარ უფოთლო ხეს ყვავებ დასეულს,

***********

სამი ნაბიჯი, ორი ნაბიჯი, ერთი ნაბიჯი მაშორებს შენგან,უფრო დიდია სინამდვილეში...და მარტოობა გამოუთხრის ძირს ყველა ჩვენგანს,შენ იღიმები - მე გავილეშე...სექტემბერია, ოქტომბერია, ნოემბერია, ახალი წელი,

ისევ წვიმს

ისევ წვიმს, ისევ ცრის, ცა ტირის, ქარიც ქრის, გაჰკივის, დამცინის ემიგრანტს, გულს მიკლავს, ცულს მირტყავს, ტვინს წამლავს, ეულს მკლავს, სულს მიწვავს

დაიკო...

არ ვიცი ჩემი დასვენება როდის იქნება, ამოვა მზე და განმიმარტავს გუშინ რა იყო...

სიცოცხლის ნერგი

ფაფრის მინდვრებზედ დამტვერილო ვაზის ყვავილო, სამოთხის შვილო, მე შენს ფოთოლთა შრიალში დავქრი, მსურს შენს ყლორტებთან კიდევ ბევრჯერ ვიპურმარილო, შეღამებისას შენს მტევნებში მზესავით გავქრე.

წიგნი ჩემი დაბადებისა

ჩემი დაბადების წიგნში წერია უკვდავი სტრიქონები, ვითარცა ხმლის პირზე ნაკვეთი სიტყვები,,,იცოცხლე და მოკვდი სიცოცხლისათვის!,,მე არ ვარ მეომარი, მაგრამ ტანს ჩემსას ცეცხლში ნაწრთობი აბჯრით ვიფარავ.

დამღალეს გრძნობებმა მარტოობის

დამღალეს გრძნობებმა მარტოობის,უგზო-უკვალობა მებედება.კედლები, ფარდები, მანტოები,სისხლი და ძარღვების შედედება...შვიდასჯერ ჩამმწარდა პაემანი... შვიდასჯერ ვერდებით ავალ ღმერთთან...არასდროს, არასდროს დავენანე

ოცნების სორო

რას არ ვედები ... უჩვეულო ცხოვრებით ვცხოვრობ,რჩევებს ვიძლევი სხვის კარზე და თავად ვარ ცუდად.გამოვიგონე ჩემს სხეულში პატარა სორო,სადაც ჩემს ნაცვლად არსებობ და ჩემს ნაცვლად სუნთქავ.გამოვჩნდები